බෙදුම්වාදයේ ගමන් මඟ දෙස ආපසු හැරී බලමු

සමහරුන්ගේ මතය වුයේ කොටි සංවිධානය කිසිදු දිනෙක යුදමය වශයෙන් පමණක් පරාජය කළ නොහැකිය යන්නයි. මේ මොහොත වනවිට එම මතයන් ද කොටි සංවිධානය මෙන්ම නින්දා සහගත පරාජයකට ගොදුරු වී ඇත. නමුත් එලෙස කොටි සංවිධානය යුදමය වශයෙන් පරාජය කළ නොහැකි බව ප්‍රකාශ කළ පුද්ගලයන්ගේ අදහස් මේ මොහොත වන විට පරාජයට පත්වී තිබුණත් ඒ පිළිබඳ කිසිදු ලජ්ජාවකින් බියකින් තොරව එම අදහස් ප්‍රකාශ කළ පුද්ගලයෝ, මේ මොහොත වන විට කොටි සංවිධානය යුදමය වශයෙන් පමණක් පරාජයට පත්වී ඇති බවත්, එය දේශපාලනමය වශයෙන් ද පරාජය කිරීම සඳහා දැන් දේශපාලන විසඳුමක් ලබාදිය යුතු බවත් අවධාරණය කරති.

මෙම පුද්ගලයන් අතීතයේදී කොටි සංවිධානය යුදමය වශයෙන් පරාජය කළ නොහැකි බවට තමන් ඉදිරිපත් කළ මතය සනාථ කිරීම සඳහා විවිධ මතවාදයන් ඉදිරිපත් කළහ. ගරිල්ලා සංවිධානයක් යුදමය වශයෙන් ලෝකයේ කිසිදු රටක පරාජයට පත්වී නොමැති බවත්, රජයේ හමුදාවන් වැටුපට යුද්ධ කරන නමුත් කොටි සංවිධානය තම අයිතිවාසිකම් ලබා ගැනීම සඳහා කැපවීමෙන් සහ ජාතික හැඟීමෙන් සටන් කරන බැවින් හමුදාවට ඔවුන් පරාජය කළ නොහැකි බවත්, කොටි සංවිධානය පරාජය කිරීමට නම් එම සංවිධානය දෙමළ ජනතාවගෙන් හුදකලා කිරීම සඳහා එම ජනතාව පිළිගන්නා දේශපාලන විසඳුමක් ප්‍රථමයෙන් ඉදිරිපත් කළ යුතු බවත්, මොවුහු ප්‍රකාශ කළහ. නමුත් මේ මොහොත වනවිට දෙමළ ජනතාව දිනා ගැනීම සඳහා කිසිදු දේශපාලන විසඳුමක් ඉදිරිපත් නොකොට ජාතික හැඟීමෙන් යුද වදින බව ප්‍රකාශකළ කොටි සංවිධානය පරාජයට පත් කර ඇත. එබඳු වු පසුබිමක් තුළ දැන් දේශපාලන විසඳුමක් ඉදිරිපත් කළ යුත්තේ කුමක් සඳහාද?

දේශපාලන විසඳුමක් ඉදිරිපත් කිරීමට දේශපාලන : ප්‍රශ්නයක් නොමැති වුවත් ඒ සඳහා පෙනී සිටින පුද්ගලයන්ට නම් ඒ සඳහා විවිධ හේතු සාධක ඉදිරිපත් කළ හැක. එම හේතු සාධක අතර දෙමළ ජනතාව මේ රට දේශපාලන බලයේ කොටස්කරුවන් නොවීම, 1956 දී සිංහල පමණක් රාජ්‍ය භාෂාව කිරීම නිසා ඇති වු ගැටලු විසඳී නොතිබීම, මෙරට තුළ සිංහල : බෞද්ධ ආධිපත්‍යයක් තිබීම ආදී වු හේතු සාධක ඒ අතර තිබෙන බව පැහැදිලිය.

එමෙන්ම මේ මොහොත වන විට දේශපාලන විසඳුමක් වෙනුවෙන් පෙනී සිටින පුද්ගලයන් සියලුදෙනාම 13 වැනි සංශෝධනය මගින් ස්ථාපිත කළ පළාත් සභා ක්‍රමය ශක්තිමත් කිරීම වෙනුවෙන් පෙනී සිටින බවද දැක ගත හැක.

මෙලෙස දේශපාලන විසඳුමක් වෙනුවෙන් පෙනී සිටින පුද්ගලයන් වර්තමානයේදී අවධාරණය කරන කරුණු අතීතයේදී ඩී. සුන්දරලිංගම්, ජී. ජී. පොන්නම්බලම්, එස්. ජේ. වී. චෙල්වනායගම්, අප්පාපිල්ලේ, අමිර්තලිංගම් වැනි දෙමළ බෙදුම්වාදී නායකයන් විසින් අවධාරණය කර ඇති බව මෙහිදී පළමුවෙන්ම සඳහන් කළ යුතුය. අද දේශපාලන විසඳුමක් වෙනුවෙන් පෙනී සිටින පුද්ගලයන් ලබා දිය යුතු බව සඳහන් කරන ඊනියා අයිතිවාසිකම් ලබා ගැනීම සඳහා සී. සුන්දරලිංගම්ගේ සිට අප්පාපිල්ලේ අමිර්තලිංගම් දක්වා වු නායකයෝ විවිධ උපක්‍රම අනුගමනය කළහ. සත්‍යග්‍රහ ව්‍යාපාර හර්තාල් පැවැත්වීම් වර්ජනය කිරීම්, සිවිල් නීති කඩ කිරීම් ඒ අතර විය. 1970 න් පමණ පසුව ඉහතින් සඳහන් ඊනියා අයිතිවාසිකම් ලබා ගැනීම සඳහා ත්‍රස්තවාදී ක්‍රියාවන්ද එක්විය. එම කටයුතු සිවකුමාර් වැනි තරුණයන් සහ "දෙමළ නව කොටි" වැනි සංවිධාන විසින් ආරම්භ කරන ලද අතර එහි අග්‍රඵලය වුයේ දෙමළ ඊළාම් විමුක්ති කොටි සංවිධානය සහ ප්‍රභාකරන් ය. ප්‍රභාකරන් කොටි සංවිධානය ආරම්භ කළේ සත්‍යග්‍රහ ව්‍යාපාර මගින්, සිවිල් නීති කැඩීම මගින් ලබා ගැනීමට නොහැකි වු ඊනියා අයිතිවාසිකම් ලබා ගැනීම සඳහා ය. චෙල්වනායගම්ගේ සත්‍යග්‍රහ ව්‍යාපාරවලට ඊනියා අයිතිවාසිකම් දිනා දීමට බැරි වු පරිද්දෙන්ම ප්‍රභාකරන්ගේ ත්‍රස්තවාදී කොටි සංවිධානයට ද ඊනියා අයිතිවාසිකම් දිනා දීමට නොහැකි වී ඇති අතර ඔහු සහ ඔහුගේ සංවිධානය ද විනාශයට පත්වී ඇත. එබඳු තත්ත්වයක් තුළ සටන් කර ගැනීමට නොහැකි වු ඊනියා අයිතිවාසිකම් ලබාදීම සඳහා දැන් දේශපාලන විසඳුම් ඉදිරිපත් කරන්නේ කුමක් සඳහා ද? කොටි සංවිධානයේ පරාජයෙන් සංකේතවත් වන්නේ ඊනියා අයිතිවාසිකම් දිනා ගැනීමේ සටනේ අයිතිවාසිකම් පරාජයයි. එබඳු තත්ත්වයන් තුළ අසාධාරණ සටනක් කළ සටන්කරුවා විනාශයට පත් වීමෙන් පසු ඡන්ද ඉල්ලා සිටි ඊනියා අයිතිවාසිකම් ලබාදීමට යෝජනා කරන්නේ කුමන පදනමකින් ද?

කොටි සංවිධානය පරාජයට පත් වීමෙන් පසුද ඊනියා දෙමළ අයිතිවාසිකම් ලබාදිය යුතු බවට කරනු ලබන යෝජනාවලින් පැහැදිලි වන්නේ මෙම යෝජනා ඉදිරිපත් කරනු ලබන පුද්ගලයන් තුළ පවත්නා අනවබෝධයයි. ප්‍රභාකරන් නියෝජනය කළ ප්‍රශ්නය ස්ථිර වශයෙන් ම සිංහල පමණක් රාජ්‍ය භාෂාව කිරීම නිසා ඇතිවු ප්‍රශ්නයක් නොවන බව සඳහන් කළ හැක. එසේ නම් මෙම ප්‍රශ්නය කුමක්ද?

සියවස් 3 ක පමණ කාලයක් අප මාතෘ භුමියේ සමහර ප්‍රදේශ යුාේපා ආක්‍රමණිකයන් තිදෙනකු විසින් යටත් කරගෙන සිටියත්, අප මාතෘභුමිය සම්පුර්ණයෙන්ම ඉංග්‍රීසීන්ට යටත් වුයේ 1815 දී ගිවිසුමක් මගිනි. එලෙස 1815 දී ඉංග්‍රීසීන්ගේ යටතට පත් වුයේ සිංහලය නම් වු රටකි. නමුත් ඉන් වසර 133 කට පසු ඉංග්‍රීසීන් ඩොමීනියන් තත්ත්වය තුළ අපට යළිත් බාර දුන්නේ "සිලෝන්" නම් වු රටකි. 1815 දී සිංහලයන් සමග පමණක් අත්සන් තබන ලද ගිවිසුමකින් රට භාර ගත්තත් ඉංග්‍රීසීන් 1948 දී අපට නැවත භාර දුන්නේ සිංහල, දෙමළ, මුස්ලිම්, මැලේ, බර්ගර් ඇතුළු විවිධ ජාතීන්ට සහ ජන වර්ගයන්ට අයත් වු රටකි. මෙම තත්ත්වය නිදහස ලෙස භාර ගැනීමට බොහෝ සිංහලයන් සුදානම් නොවීය. එම සිංහලයන් සඳහා ඩී. බී. ජයතිලක, එල්. එච්. මෙත්තානන්ද මහතා ඇතුළු ගිහි පැවිදි විශාල පිරිසක් නායකත්වය සැපයීය. එහි ප්‍රතිඵලය වුයේ 1956 දී බලයට පැමිණි මහජන එක්සත් පෙරමුණ ආණ්ඩුවයි. එම ආණ්ඩුවත්, බණ්ඩාරනායක මහතාත් බලයට පත් වුයේ බෞද්ධ තොරතුරු කොමිෂන් සභාවේ නායකයන්ට සහ බෞද්ධ භිකෂුන්ට ලබාදුන් පොරොන්දු නිසාය. එම පොරොන්දු අතර වු ප්‍රධාන පොරොන්දුව වුයේ සිංහල පමණක් රාජ්‍ය භාෂාව කරන බවට ලබාදුන් පොරොන්දුවයි. බණ්ඩාරනායක මහතා බලයට ගෙනා ප්‍රධාන පොරොන්දුව වුයේ එම පොරොන්දුවයි. එම පොරොන්දුව ක්‍රියාවට නඟනවාට දෙමළ භාෂාව තම මවු භාෂාව කරගත් මුස්ලිම් ජනතාවගෙන් විරෝධයක් එල්ල නොවුණා පමණක් නොව එවකට සිටිය ප්‍රධානතම මුස්ලිම් නායකයා වු රාසික් ෆරීඩ් මහතා ඊට පකෂව ද කටයුතු කර ඇත. සිංහල පමණක් රාජ්‍ය භාෂාව කිරීම ප්‍රශ්නයක් නම් එම ප්‍රශ්නය දෙමළ භාෂාව පරිහරණය කළ මුස්ලිම් ජනතාවටද ප්‍රශ්නයක් විය යුතුව තිබුණි. නමුත් එය එසේ නොවීය. මුස්ලිම් ජනතාවට සිංහල පමණක් රාජ්‍ය භාෂාව කිරීම ප්‍රශ්නයක් නොවුණත් දෙමළ ජනතාව එම තීරණයට එරෙහි වුහ.. සිංහල පමණක් රාජ්‍ය භාෂාව කිරීමට එරෙහි වු දෙමළ නායකයෝ ඊට එරෙහි වීම, සංශෝධන ඉදිරිපත් කිරීමට සීමා නොවී උතුර සහ නැගෙනහිර යන පළාත් සඳහා වෙනම පාලනයක් ලබාදෙන ලෙසත්, ඉල්ලීම් ඉදිරිපත් කළහ. අද දේශපාලන විසඳුමක මුවාවෙන් ඉදිරිපත් වී තිබෙන්නේ ද මෙම ඉල්ලීමම බව පැහැදිලිය.

මෙහිදී අප සලකා බැලිය යුතු කාරණය වන්නේ මුස්ලිම් ජනතාව ඉල්ලා නොසිටි දෙයක් දෙමළ ජනතාව ඉල්ලා සිටියේ ඇයිද යන ප්‍රශ්නයයි. සිංහල පමණක් රාජ්‍ය භාෂාව කිරීමේ සිට සිංහල ජනතාව තමාට අහිමි වු සිංහල යළි ප්‍රතිස්ථාපනය කිරීම සඳහා ගත් සෑම පියවරකදීම දෙමළ නායකයන් ඊට එරෙහි වුයේ එක් පදනමක සිටය. එම පදනම නම් උතුර සහ නැගෙනහිර පළාත් තම ඓතිහාසික නිජභුමිය යන කාරණයයි. ඩී. සුන්දරලිංගම්ගේ සිට ප්‍රභාකරන් දක්වා වු සියලුම දෙමළ නායකයන් සටන් කළේ සහ කරන්නේ එම පදනමේ සිටය.

එහෙත් උතුර සහ නැගෙනහිර යන පළාත් තුළ ඓතිහාසිකව දෙමළ ඊළමක් නොපැවැති බව මේ මොහොත වනවිටත් සාධක සහිතව ඔප්පු වී ඇත. එච්. ජේ. වී. චෙල්වනායගම් ඉදිරිපත් කළ යෝජනාවල සිට මේ දක්වා ඉදිරිපත් වු සියලුම යෝජනාවලට සිංහල ජනතාව එරෙහි වුයේත් එම පදනමේ සිටය. එමෙන්ම සත්‍යග්‍රහ ව්‍යාපාරයේ සිට කුරුම්බැටිටි මැෂිම බඳු වු සැහැල්ලු ගුවන් යානාවලින් පැමිණ බෝම්බ හෙළීම දක්වා වු සියලු අභියෝගයන් මේ මොහොත වන විට පරාජයට පත් වී ඇත. එලෙස පරාජයට පත්වී ඇත්තේ සිංහල පමණක් රාජ්‍ය භාෂාව කිරීමට එරෙහිවත්, උතුර සහ නැගෙනහිර යනු දෙමළ ජනතාවගේ අයිතිවාසිකම් නිජභුමිය බව පිළිගන්නා ලෙස ඉදිරිපත් වු අභියෝගයත් ය. එබඳු වු ඓතිහාසික ජයග්‍රහණයකින් පසු කළ යුත්තේ ඊනියා දේශපාලන විසඳුම් ලෙස පරාජිතයාගේ ඊනියා අයිතිවාසිකම් ලබාදීම නොව, අභියෝගයට ලක්කරන ලද සිංහල පමණක් රාජ්‍ය භාෂාව කිරීමේ ප්‍රතිපත්තිය යළි ක්‍රියාවට නැඟීම සහ පළාත් සභා ක්‍රමයත් අහෝසි කර දැමීමය.

කළ යුත්තේ එය වුවත්, එම යෝජනාවත් ප්‍රතිකෙෂ්ප කරමින් දේශපාලන විසඳුමක් ඉදිරිපත් කළ යුතු බවට හඬනඟන පාර්ශ්වයට ප්‍රශ්න දෙකක් ඉදිරිපත් කළ යුතුය. සිංහල පමණක් රාජ්‍ය භාෂාව කිරීම ප්‍රශ්නයක් නම් රාසික් ෆරීඩ් මහතා ප්‍රමුඛ මුස්ලිම් නායකයන් සහ එම ප්‍රජාව එම තීරණයට එරෙහි නොවුයේ ඇයි? අපගේ අනෙක් ප්‍රශ්නය වන්නේ, උතුර සහ නැගෙනහිර යනු දෙමළ ජනතාවගේ ඓතිහාසික නිජභුමිය ලෙස පිළිගනිමින් ඉදිරිපත් වු යෝජනා, එම භුමිය තුළ ඓතිහාසිකව දෙමළ ඊළමක් නොපැවති බව සාධක සහිතව ඔප්පු වී ඇති පසුබිමක් තුළ තවදුරටත් වලංගු වන්නේ කෙසේද යන්නයි.


එරික් ගාමිණි ජනප්‍රිය
(දිවයින_09/06/09)