Wednesday, October 17, 2012

බෙදුම්වාදයේ මුව විටෙහි සිට . . .


බෙදුම්වාදයේ ත්‍රස්තවාදී පෙරමුණ පරාජය කොට රට ලැබූ ජයග්‍රහණය එහි ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පෙරමුණ ද පරාජය කොට විජයග්‍රහණයක් බවට පත් කිරීම අද රට හමුවේ ඇති ප්‍රධාන අභියෝගයයි. ඒ පිළිබඳ රටට හිතැති විද්වතුන් විවිධ අවස්ථාවල අදහස් පළ කළ ද තවමත් ඒ පිළිබඳ සමාජය සංවේදී වූ බවක් නොපෙනේ. ආණ්ඩුව උතුරු-නැඟෙනහිර පළාත්වල යටිතල පහසුකම් වැඩි දියුණු කරනු මිස සාමාන්‍ය ජනතාවගේ හදවත් දිනා ගැනීමට සහ ඔවුන් බෙදුම්වාදී ග්‍රහණයෙන් මුදා ගැනීමට ප්‍රමාණවත් අවධානයක් යොමු කරන බවක් නොපෙනේ. (ඒ සඳහා ක්‍රියා කළේ නම් එකී උපක්‍රම එතරම් සාර්ථක වී නොමැත.) නැවත නව විධික්‍රම ඔස්සේ හිස ඔසවන බෙදුම්වාදයේ අවධානම පිළිබඳ සංවේදී වූ බවක් නොපෙනේ. බොහෝ දෙනා බෙදුම්වාදයේ ත්‍රස්තවාදී පෙරමුණ පරාජය කොට ලද ජයග්‍රහණය තුළ ගිලී සිටීම මේ අසංවේදීත්වයට හේතුව බව පැහැදිලිය.

යටත්විජිතවාදයට දාව ද්‍රවිඩ ජාතිවාදී නායකත්ව ගර්භාෂයෙහි උපන් බෙදුම්වාදය විටින් විට මෙරට ප්‍රධාන දේශපාලන පක්ෂවලද, ඉන්දියාවේද, බටහිර රටවලද, විවිධ රාජ්‍ය නොවන සංවිධානවලද, පල්ලියේ ඇතැම් කොටස්වලද ක්‍රියාකාරීත්වය සහ ආශීර්වාදය මැද හැදී වැඩුණු ඔලු දෙකේ යක්ෂයෙකි. එහි එක් ඔලුවක් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයයි. අනෙක ත්‍රස්තවාදයයි. 2009 නන්දිකඩාල් කලපුවේදී බෙදුම්වාදයට අහිමි වූයේ මේ ත්‍රස්තවාදී හිසයි. එහෙත් බෙදුම්වාදී යක්ෂයා තවමත් පණ පිටින් බව ද එහි ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී හිස එනම් ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානය, දෙමළ ඩයස්පෝරාව, මෙරට වාමාංශික දේශපාලන කණ්ඩායම් සහ පක්ෂ, රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන, බෙදුම්වාදී උගතුන් පෙරට වඩා බිහිසුනු ලෙස ද සූක්ෂම ලෙස ද විවිධ පෙරමුණු ඔස්සේ ඊළම වෙනුවෙන් පෙළ ගැසෙන බව ජනතාව වහා අවබෝධ කරගත යුතුය. බෙදුම්වාදය වෙත ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී මාර්ගය ඔස්සේ වුව යා හැකි මාර්ග වනසා දමන තුරු ඊළමක් බිහි වීමේ අවධානම පවතී. නැවත බෙදුම්වාදයේ ත්‍රස්තවාදී හිස ලියලෑමේ අවධානම ද එලෙසම පවතී.



අද ලංකාව කේන්ද්‍ර කොට ගෙන මතු වන දේශපාලන පෙළගැස්ම සමාන වන්නේ 1948 ඊශ්‍රායලය බිහි වීමට පෙර පැවති තත්ත්වයටය. එකල ලොව පුරා සිටි යුදෙව්වන් මෙන්ම අද ලොව පුරා සිටි දෙමළ ඩයස්පෝරාව ද වෙනම එටක් උදෙසා ක්‍රියා කරයි. දකුණු ආසියාවේ ඊශ්‍රායලයක් නිර්මාණය කිරීමේ අරමුණ ඇති බටහිර නව යටත්විජිතවාදීහු ඔවුන්ට සහාය පළකරති. නැගී එන චීනය, ඉන්දියාව වැනි ආසියානු බලවතුන් වෙත සිය ආධිපත්‍ය පැතිරවීම එහි අරමුණයි. දෙවන ලෝක යුද්ධයෙන් පසු යටත්විජිතවාදය අවසන් වී යැයි සිතන්නෝ එය විශ්වාස නොකරති. එහෙත් දෙවන ලෝක යුද්ධය සමඟ සිදුවූයේ යටත්විජිතවාදයේ මුහුණුවර සහ උපක්‍රම වෙනස් වීම පමණි. මේ රට දෙකඩ කොට එකිනෙකා මරා ගන්නා සතුරන් පිරිසක් නිර්මාණය කිරීමට, ඊළමක් තනා බටහිර ගැති පාලකයෙකු බිහි කර ගැනීමට ඔවුන් ක්‍රියා කරන්නේ මෙකී නව යටත්විජිතවාදී උපක්‍රම අනුවය.

දෙමළ ජනතාව පිළිබඳ විශේෂ කැක්කුමක් ඔවුන්ට නැත. ඇෆ්ගනිස්ථානයේ, ඉරාකයේ ලක්ෂ ගණනක් මරා දැමූ අයට දෙමළ ජනතාව පිළිබඳ විශේෂ කැක්කුමක් කෙසේ උපදීද? ඒ කරුණාව මාලු බාන්නෙකු ඇමට දක්වන සැලකිල්ලට එහා නොගිය එකකි. මේ උපක්‍රම අවබෝධ කරගෙන රට හමුවේ ඇති අවධානම අවබෝධ කරගත යුතුය. ත්‍රස්තවාදය විනාශ කළ ඒකීයභාවය තහවුරු කළ රට නැවත බෙදුම්වාදය වෙත දක්කා ගෙන යාමට 13 වන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය ක්‍රියාත්මත වන බව නූතන දේශපාලන මොහොත පිළිබඳ සංවේදී ඕනෑම අයෙකුට අවබෝධ කර ගැනීම අපහසු නැත.

බෙදුම්වාදයට විසඳුම ලෙස 13 වන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය ගෙන ආවේ ජනතා කැමැත්ත අනුව නොවේ. එය ඉන්දියාව ලංකාවේ රාජ්‍ය නායකයාව සිටි ජේ.ආර්. ජයවර්ධන බිය ගන්වා මෙරට පක්ෂ විපක්ෂ ජනතාවගේ විරෝධය මැද ගෙන එන ලද්දකි. එහෙයින් එහි නීත්‍යානුකූල බව ප්‍රශ්න කළ යුතුය. අනෙක් අතට එය ගෙන ආවේ බෙදුම්වාදයට විසඳුම ලෙස වුව අපේක්ෂිත අරමුණ ඉටුවූයේ ද නැත. ඉන් අපේක්ෂිත අරමුණ ඉටු වී නම් එම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය බලාත්මක වූ වහා බෙදුම්වාදය ද ත්‍රස්තවාදයද කෙළවර විය යුතුව තිබිණි. එහෙත් සිදුවූයේ ජාතික තලයේ දේශපාලන නායකයින්ට සිය හතර වරිගය නඩත්තු කිරීම සඳහා පළාත් සභා ක්‍රමය නම් නිධානයක් පහළ වීම පමණි.

පළාත් සභා ක්‍රමය ක්‍රියාත්මක වීමට පෙර සිට මෙරට ප්‍රාදේශීය සභා, නගර සභා, මහ නගර සභා පදනම් කරගත් පාලන ක්‍රමයක් තිබිණි. පළාත් සභා ක්‍රමය පිහිටු වන්නේ ඒවා යට කරමිනි. ජනතා මුදල් මිලියන ගණනින් වියදම් කරමින් නඩත්තු කරන මේ හොර ගුහා මෙතෙක් කල් අප හඳුනා ගත්තේ සුදු අලියෙකු ලෙසය. මෙතෙක් කල් පළාත් සභාවලින් සිදුවූයේ ජනතා මුදලින් පිං පඩිකමින් ප්‍රධාන දේශපාලකයින්ගේ පවුල් ගස් පැලවීමට හොඳ බිමක් සැකසීම පමණි. සිය දුව, පුතා, බිරිඳ, සැමියා, හොර අඹුව, ඥාතියා මහජන මුදලින් නඩත්තු කිරීමේ වාසනාව ඒ ඔස්සේ ඔවුන්ට ලැබිණි. ජාතික දේශපාලනය වෙත පිවිසීමට පළාත් සභාව ඔවුන්ට දිව්‍යමය ඉණිමඟක් විය. එහෙත් මෙතෙක් රටේ පාලනය ප්‍රබල ලෙස අවුල් කිරීමට ඉන් කිසිවක් සිදු නොවිණි. බොහෝ විට මධ්‍යම ආණ්ඩුවේ බලය දරන පක්ෂයම පළාත් සභාවලද බලය හෙබවීම ඊට හේතු විය.

එහෙත් පළාත් සභා වනාහි සුදු අලියෙකු නොව රටේ ඒකීයභාවය විනාශ කොට නැවත එහි ඉදිරි ගමන අවුල් ජාලාවක් බවට පත් කරන මකරෙකු බව දැන් දැනෙන්නට පටත් ගෙන තිබේ. එනම් දිය හැලිය රත්වෙන්නට පටන් ගෙන තිබේ. මේ සඳහා හොඳම නිදසුන දිවි නැඟුම පනත පිළිබඳ ඇති වූ විසංවාදී තත්ත්වයයි. දිවි නැඟුම පනතින් බලාපොරොත්තු වන්නේ දැනට පවතින සමෘද්ධි අධිකාරී පනත ඉදිරියට ගෙන යාමට වඩා වැඩි දෙයක් නොවේ. එහෙත් ඒ පනත පාර්ලිමේන්තුවේ සම්මත කිරීම සඳහා සියලු පළාත් සභාවල අනුමැතිය අවශ්‍ය බව ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය පවසා ඇත. රන්මිණිතැන්න ටෙලි-සිනමා ගම්මානය සංස්ථාවක් බවට පත් කිරීමේ යෝජනාව ද මෙලෙසම සියලු පළාත් සභාවල අනුමැතිය සඳහා යැවීමට ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය ක්‍රියා කරනු ඇත. කිසියම් පළාත් සභාවක් ඊට එරෙහි වුවහොත් කළ හැක්කේ අදාළ පනත පාර්ලිමේන්තුවේ 2/3න් සම්මත කර ගැනීම පමණි. වර්තමාන ආණ්ඩුවට එම පාර්ලිමේන්තු බලය ඇති නිසා එතරම් ප්‍රශ්නයක් නොවේ. එහෙත් මේ මැතිවරණ ක්‍රමය තුළ නැවත එසේ බලයක් ලැබේ යැයි සිතීම ද දුෂ්කරය.

අනෙක් අතට ජනතා පරමාධිපත්‍ය බලය ඇත්තේ පාර්ලිමේන්තුවටය. එම පරමාධිපත්‍ය හිමි පාර්ලිමේන්තුවට දිවි නැඟුම වැනි පනතක් පිළිබඳවවත් තීරණයක් ගත නොහැකි වීමෙන් හෑල්ලුවට ලක් වන්නේ ජනතා පරමාධිපත්‍යයයි. මගේ මතකය නිවැරදි නම් දිවි නැඟුම පනත මුලින්ම අභියෝගයට ලක් කළේ රාජ්‍ය නොවන සංවිධානයක් විසිනි. ඒ උතුරේ පළාත් සභාවක් නොමැති හෙයින් ආණ්ඩුකාරවරයාට ඒ සඳහා අනුමැතිය දීමට නොහැකි බවට අභියෝග කරමිනි. අනතුරුව ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානය ද වාමාංශික පක්ෂ ද එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ ලක්ෂ්මන් කිරිඇල්ල වැන්නෝ ද ඊට එක්වූහ. මේ සියලු පාර්ශවවලට ඇත්තේ බෙදුම්වාදය වෙනුවෙන් පෙනී සිටි කුප්‍රකට අතීතයක් බව අමුතුවෙන් කිව යුතු නොවේ. අනෙක් අතට ශිරාණි බණ්ඩාරනායක ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය විනිසුරුවරියක ලෙස පත් කිරීමට විරුද්ධව 1997 ඉදිරිපත් කළ පෙත්සමක චෝදනාවක් වූයේ ඈ චන්ද්‍රිකා බණ්ඩාරනායක ආණ්ඩුවේ බලතල බෙදීමේ යෝජනාවලියට සහාය දැක්වූ අයෙකු බවය. එහි තීන්දුව වූයේ එවන් මතවාද දැරීම ඇගේ තනතුරට නුසුදුසු සේ නොසැලකුණ ද බලතල සම්බන්ධ නඩු ඇසීමට ඈ නුසුදුසු විය හැකි බවය. අද බලතල සම්බන්ධ නඩු ඇසෙන ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයෙහි අගවිනිසුරුවරිය ඇයයි. ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව අර්ථ දැක්වීමේ බලය ඇත්තේ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයටය.

ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය කරනු ලබන්නේ පවතින ව්‍යවස්ථාව අර්ථ දැක්වීම මිස නව නීති සම්පාදනයක් නොවේ. එහෙයින් අධිකරණයට ඇඟිල්ල දිගු කිරීම ද සාධාරණ නැත. කළ යුත්තේ හේතුව සොය එය විනාශ කිරීම මිස ඵලය විවේචනය කිරීම නොවේ. එනම් මේ සියල්ලට හේතුව13 වන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය බව ජාතිය වහා අවබෝධ කරගත යුතුය. මෙහි භයානකතම පිළිබඳ විවිධ විද්වතුන් අදහස් පළ කළ ද ඒ පිළිබඳ ආණ්ඩුවේ නිසි අවධානයක් යොමුවූ බවක් දක්නට නැත. මේ රටේ දේශපාලකයින් මුණිවත රකිද්දී ගෝඨභය රාජපක්ෂ මහතා ඒ පිළිබඳ සංවාදය නැවත මතු කිරීම පිළිබඳ ඔහුට ජාතියේ කෘතඥතාව හිමි විය යුතුය. 13 වන ව්‍යවස්ථ සංශෝධය තවත් කල් නොයවා අහෝසි කළ යුතු බව ද නැතහොත් එය රටට හිතකර ලෙස සංශෝධනය කළ යුතු බව ද ඔහු අවධාරණය කළේය. බෙදුම්වාදයේ ත්‍රස්තවාදී පෙරමුණ විනාශ කිරීමට නායකත්වය සැපයූ ඔහුට බෙදුම්වාදයේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පෙරමුණු ද පරාජය කොට රටේ ඒකීයභාවය සුරක්ෂිත කිරීමට පෙරමුණ ගැනීමට සිදුව ඇත.

පසුගිය කාලය තුළ සිදුවූ සියලු දේවලින් පැහැදිලි වන්නේ බෙදුම්වාදීන් 13 වැනි සංශෝධනයෙහි එල්ලී නැවත රට අරාජික කිරීමට සැරසෙන බවය. උතුරු පළාත් සභාව පිහිටුවා එහි ද්‍රවිඩ සන්ධානය පාලන බලය හිමි කර ගත්තේ නම් කිසි විටක දිවි නැඟුම පනත ඔවුන් අනුමත නොකරනු ඇත. මේ උගුලට හසු වුවහොත් අනාගතයේ වුව රටට හිතකර කිසිදු පියවරක් ගැනීමට ඔවුන් ඉඩ නොදෙනු ඇත. අනාගතයෙහි නැවත 2/3 බලයක් සහිත ආණ්ඩුවක් බිහි වෙතැයි සිතිය නොහැකි නිසා ඔවුන් විරුද්ධ වන කිසිදු පනතක් සෙසු පළාත් සභා 8ම කැමති වුව ද ක්‍රියාත්මක කළ නොහැකි වනු ඇත. මෙය අතිශය භයානක තත්ත්වයක් වන අතර ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී මූලධර්ම බරපතළ ලෙස විකෘති වීමක් වනු ඇත. මෙය තමිල්නාඩුව හමුවේ ඉන්දීය මධ්‍යම රජය මුහුණ දෙන තත්ත්වයට සමානය. බල්ලා විසින් නකුට වනනු වෙනුවට නකුට විසින් බල්ලා වනන තත්ත්වයට 13 ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය ඔස්සේ රට පත් කොට තිබේ. මේ රටේ බෙදුම්වාදීන් සහ මාක්ස්වාදීන් පසවන පරිදි ඉඩම් සහ පොලිස් බලතල පළාත් සභා වෙත ලබා දුනහොත් ඊළම පිහිටුවීම ඉර හඳ සේ ස්ථිර දෙයක් වනු ඇති අතර එකී බලතල ලබා දුන් දාට පසුදා සිටම උතුරට යාමට ජනාධිපතිවරයාට ද එහි මහ ඇමතිගෙන් අවසර ගැනීමට සිදුවනු ඇත.

බෙදුම්වාදීන් මේ සැරසෙන්නේ 13 සංශෝධය ඔස්සේ ඊළම වෙත යාමට බව ඉතාම පැහැදිලිය. දැනට බ්‍රිතාන්‍යය, කැනඩාව, ස්පාඤ්ඤය සහ ඉන්දියාව ආදී රටවල් මෙලෙස ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී උපක්‍රම ඔස්සේ කැබලිවලට කැඩී යාමට ආසන්න තත්ත්වයක ඇත. ලංකා බෙදුම්වාදීන් මෙකී ජාත්‍යන්තර දේශපාලන අත්දැකීම් අනුව සැරසෙන්නේ යුද්ධයෙන් බැරිවූ ඊළම සාමයෙන් ලබා ගැනීමටය. කෙසේ වුව ද මෙතෙක් කල් සියලු පළාත් සභා ක්‍රියාත්මක නොවීම නිසා එහි බරපතළකම අපට නොවැටහිණි. එහෙත් ලිහා බැලූ මල්ල යළි ඔබා බැලිය යුතු නැති තත්ත්වයට මෑත කාලීන අත්දැකීම් විසින් අප පත් කොට තිබේ. එක අතකින් 13 වැනි සංශෝධනයෙහි භයානක බව මේ අවස්ථාවේ අපට පෙනී යාම ජාතියේ වාසනාවකි. එය වෙනස් කිරීමට අවශ්‍ය බලය මේ අවස්ථාවේ ආණ්ඩුව සතු හෙයිනි. මෙවන් අවස්ථාවක් නැවත අපට අත් වෙතැයි සිතිය නොහැකිය. එහෙයින් මේ අවස්ථාව අත් නොහැර ඉන් නිසි ප්‍රයෝජන ගෙන රටේ ඒකීයභාවය තහවුරු කිරීම සඳහා ක්‍රියා කිරීම ආණ්ඩුවේ පරම වගකීමයි. මේ ආණ්ඩුවේ ශක්තිය තවමත් අඛණ්ඩව ඉදිරියට ගලා යන 2005 ජනවරමයි. ඒ රටේ නිදහස ඒකීයභාවය දිනාගනු උදෙසා පෙළ ගැසුණු ජනතාවගේ හද ගැස්මයි.

මේ රට බෙදා පාලනය කිරීමට තරම් විශාල රටක් නොවේ. අනෙක් අතට ව්‍යාජ ද්‍රවිඩ නිජබිම් සංකල්පයක සිට කරනු ලබන බලය බෙදීමකින් වුව බහුතර දෙමළ ජනතාවට සිදුවන යහපතක් නොමැත. මන්ද ලංකාවේ සමස්ත දෙමළ ජනගහනයෙන් 50%ට පනහකට වඩා ජිවත් වන්නේ උතුරු නඟෙනහිරින් පිට හෙයිනි. සැබවින්ම කළ යුත්තේ බලය නොව පරිපාලනය විමධ්‍යගත කිරීමයි. ගම් සභා ක්‍රමය නැවත ඇති කොට එය ශක්තිමත් කිරීමෙන් ගමේ ප්‍රශ්න ගම තුළම විසඳා ගැනීමට අවස්ථාව ලබා දිය හැකිය. ගම් සභා> ප්‍රාදේශීය සභා> නගර සභා> මහ නගර සභා ඔස්සේ ජනතාව ඍජුවම රටේ පාලන කටයුතුවලට හවුල් කර ගත යුතුය. එමෙන්ම ඒ ඒ ජන කොටස් බහුතරය වන ප්‍රදේශවල ඔවුන්ගේ භාෂාවෙන් වැඩ කිරීමට ඔවුන්ගේ සංස්කෘතිය අනුව ජීවත් වීමට අවශ්‍ය නිදහස් පරිසරයක් නිර්මාණය කර දිය යුතුය.

මේ සියල්ලට වඩා පසුගිය අඩ සියවසක පමණ කාලය තුළ සිංහල දෙමළ දෙජාතිය අතර ඇති වූ සැකය, අවිශ්වාසය නැති කර දැමීමට කටයුතු කළ යුතුය. සිංහලයා, දෙමළා තම ආදරණීය අසල්වැසියා ලෙස උණුසුම් ලෙස පිළිගත යුතු අතර දෙමළා ද සිංහලයට එලෙසම සැලකිය යුතුය. සිංහල රාජ්‍ය සේවකයින් දෙමළ ප්‍රදේශවල ද දෙමළ අය සිංහල ප්‍රදේශවලද සේවයට යෙදවිය යුතුය. සියලු ජන කොටස්වලට එක ලෙස සැලසිය යුතුය. වාර්ගිකත්වය පදනම් කරගත් පාසැල් වෙනුවට මිශ්‍ර පාසැල් ඇති කළ යුතුය. අනවශ්‍ය බෙදීම් ඇති කරන සියලු මං අවුරා දැමිය යුතුය. නිදසුනක් ලෙස උප්පැන්නයේ ඇතුළත් ජන වර්ගය වැනි ගෝත්‍රික ලක්ෂණ ඉවත් කළ යුතුය. සිංහලකම, දෙමළකම හදවත්වල තබා ගෙන ශ්‍රී ලාංකිකයින් ලෙස ජීවත් වන්නට අවශ්‍ය මඟ පෙන්වීම ලබා දිය යුතුය. නැවත සිංහල දෙමළ විවාහ ඇති විය යුතුය. ඒ සඳහා නාමල් රාජපක්ෂ වැනි ප්‍රබල චරිතයකට පෙරමුණ ගත හැකි නම් ඉන් රටට ලබාදිය හැකි ආදර්ශය සුළුපටු නැත. සිංහලයාගේ පුහු ස්වෝත්තමවාදය ද දෙමළාගේ සැකය සහ හීනමානය ද දුරු කිරීමට එය ප්‍රබල පිටුවහලක් වනු ඇත.

බෞද්ධයින් සහ හින්දූන් සූක්ෂම ලෙස විවිධ ආගම්වලට හරවන අන්තවාදී ක්‍රියා වහා නතර කරවිය යුතුය. ඒ සඳහා ක්‍රියාත්මක වීම රජයේ පරම වගකීමයි. බෞද්ධයින් සහ හින්දුවරු සිය ආගම සහ සංස්කෘතියෙන් ගලවා ගෙන දක්කා ගෙන යන්නේ බෙදුම්වාදී කඳවුර වෙතය. එදා මෙදාතුර මේ රටේ සිංහල දෙමළ බෙදුම්වාදී නායකයින් බොහෝ දෙනා බෞද්ධයින් හෝ හින්දූන් නොව විවිධ ආගමික කල්ලි විසින් බිළි ගෙන මේ රටට ආගන්තුකයින් පිරිසක් බවට පත් කළවුන්ය. ඒ අතර සිටින ඇතැම් භක්ෂූන් බුදු මඟ නොව කාල් මාක්ස් මඟට පිළිපන්නවුන්ය. 

එමෙන්ම පොන්නම්බලම් රාමනාදන්, ලක්ෂ්මන් කදිරගාමර්, ජෙයරාජ් ප්‍රනාන්දුපුල්ලේ වැනි නායකයින් පිරිසක් දෙමළ ජනතාව අතරින් නිර්මාණය කර ගෙන ඔවුන්ට රටේ ප්‍රධාන බලතල ලබා දිය යුතුය. එවන් නායකයින්ට රටේ ජනාධිපති ධුරය ලබා දීමට සිංහලයින් කිසිසේත් පසුබට විය යුතු නැත. එවැන්නක් පිළිගැනීමට තරම් විවෘත මනසක් සිංහලයින්ට තිබේ. එය ඉතිහාසය විසින් ඔප්පු කොට ඇත. අපේ ඇතැම් රජවරු ඉන්දිය දෙමළ සම්භවයක් සහිත බව කිව යුතු නොවේ. 

13 වන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය මගින් ගෙන ආ පළාත් සභා ක්‍රමය තුළින් සාමාන්‍ය සිංහල ජනතාවට  මෙන්ම දෙමළ ජනතාවටද ලැබෙන පලක් නැත. එය රටේ ඉදිරි ගමනට කොඩිවිණයකි. එහෙයින් වහාම 13 වැනි සංශෝධනය අහෝසි කළ යුතුය. නැතහොත් එය බල රහිත වන සේ 19 වන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයක් ගෙන‍ ආ යුතුය. ඒ සඳහා අවශ්‍ය 2/3 බලය ආණ්ඩුව සතුව තිබේ. එසේ බැරි නම් ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී ලෙස අත්සන් කළ 13 වන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය පිළිබඳ ජනමත විචාරණයක් පැවැත්විය යුතුය. නැතහොත් අසීමිත කැප කිරීම් කොට දිනාගත් ඒකීයභාවය බෙදුම්වාදී දන්ගෙඩියට යාම වැළැක්වීමට ශක්‍රයාටවත් නොහැකි වනු ඇත. උතුරේ ඊළම නමැති ඊශ්‍රායලය බිහිවූ පසු දකුණේ පලස්තීනයක් නිර්මාණය වීම අනීවාර්ය වේ. අද පලස්තීනය යනු මිහිපිට අපායට කියන නම බව සිහිපත් කළ යුතු නොවේ.

Monday, October 8, 2012

20/20 පශ්චාත් මරණ පරික්ෂකවරුන් වෙත . . .

20/20 ලෝක කුසලාන තරඟාවලිය අවසන් විය. එහි ශූරතාව කොදෙව්වන් සතු වූ අතර අපි සුපුරුදු පරිදි අනුශූරයින් වූයෙමු. ලෝක කුසලාන තරඟාවලි 4කම අවසාන තරඟයට පැමිණීමෙන් ලංකාව ලෝක වාර්තාවක් ද තබා තිබේ. එය කිසිදු කණ්ඩායමකට පහසුවෙන් ළඟා විය හැකි වාර්තාවක් නොවන අතර ලංකා කණ්ඩායම පසුගිය කාලය පුරා ලොව අඛණ්ඩව ලොක ප්‍රමුඛ කණ්ඩායම් දෙක අතර සිටි බව ඉන් සනාථ වෙයි. කෙසේ වුව ද අප ලබා ඇති සියලු ජයග්‍රහණ පසෙකලා අවසන් තරඟයේ ලද පරාජය ගැන අද පශ්චාත් මරණ පරීක්ෂණ පැවැත් වේ. ඇතැම්හු ගෙල වැල ලා ගෙන මියෙති. ඇතැම්හු මහින්දට බණිති. ඇතැම්හු කොදෙව් ජයග්‍රහණය වාසනාව නිසා ලද බව පවසති.

මේ තත්ත්වයට ඇතැම් විට හේතු විය හැක්කේ අප අධික ලෙස ජයග්‍රහණය බලාපොරොත්තු වීම සහ තරඟයේ දෙවන ඉනිමේ මුල් පන්දු වාර 10 දක්වා ම ලංකාව ඉදිරියෙන් සිටීම විය හැකිය. මේ සියල්ලෙන් අපට වටහා ගත හැක්කේ අපට තවමත් පරාජය විඳ ගැනීමට තරම් මානසික ශක්තියක් නැති බව නොවෙද? අපි ලොක්කන් වම්හ අපේ කිසි අඩුවක් නොමැත යන ස්වෝත්තමවාදය නොවෙද?

තරඟ පරාජය වෙද්දි ඉන්දියාවේ මෙන් ක්‍රිඩකයින්ගේ ගෙවල්වලට ගල් ගහන මට්ටමක අප නොසිටිය ද අප සිටින්නේ හොඳ මට්ටමක නොවේ. ජයග්‍රහණයට පියවරු සියයක් සිටිය ද පරාජය අවජාතක යැයි කතාවක් තිබේ. ඒ කතාව නැවත සනාථ කරමින් මේ පරාජයේ වඟකීම රටේ ජනාධිපති මත පැටවීමට ආණ්ඩු විරෝධීහු උත්සාහ කරති. මෙය අනුකම්පා කළ යුතු තත්ත්වයකි. මැතිවරණ පරාජය වන්නේ කොම්පියටර් ජිල්මාට් නිසා යැයි කියා රටක් හිනැස්සුවේ ද මොවුන්ගේ නායකයෝය.


කොදෙව්වන් ජය ලැබුවේ වාසනාව නිසා යැයි කියන්නේ ද ඊට නොදෙවෙනි මානසික අසරණයෝය. සමස්ත තරඟය වාසනාව මත තීරණය වේ නම් කළ යුත්තේ කාසිය වාසිය දිනූ නායකයාට කුසලානය ලබා දීමය. පැය ගණන් ක්‍රිඩා කළ යුතු නැත. සිය පරාජය පිළි ගෙන ජයග්‍රාහකයාට සුබ පැතීමට ඔවුන්ට නොහැකි වීම කනගාටුවට කරුණකි. තමන්ට වඩා මහජන කැමැත්ත දිනූ පුද්ගලයෙක් ඇතැයි පිළිගැනීමට උතුරු මැද බර්ටි ප්‍රේමලාල් උන්නැහේට නොහැකිය. පරාජයේ දී ගෙල වැල ලා ගන්න අය දිනුවේ නම් හාට් ඇටෑක් එකකින් මිය යාමට ඉඩ තිබිණි. මධ්‍යම ප්‍රතිපදාව එනම් සියල්ල සම සිතින් දරාගත යුතුය යන දහම අනුගමනය කරන රටේ තත්ත්වය එහෙමය.

ලෝක ක්‍රිකට් ඉතිහාසයේ ස්වර්ණමය අතීතයක් ඇති කලක් එහි ආධිපත්‍ය දැරූ කොදෙව්වන්ට මෙවර ලෝක කුසලානය හිමි වීම පිළිබඳ මට ඇත්තේ සතුටකි. (1975/79 ලෝක කුසලානය දිනූ කොදෙවෝ එකල ලෝක ක්‍රිකට් ආධිපත්‍ය දරා සිටියහ.) අපේ කණ්ඩායම පරාජය වීම පිළිබඳ කිසියම් කනගාටුවක් මා තුළ පැවතිය ද කොදෙව්වන්ගේ නිහතමානි මහත්මා ගති නිසා එය ද පහව යයි. ඕසට්‍රේලියාව සහ කොදෙව්වන් අතර තරඟයේ දී මා පැතුවේ ද කොදෙව් ජයග්‍රහණයයි. මගේ මිතුරන් කීවේ ඕස්ට්‍රේලියාව ජය ගැනීම අපට වාසි බවය. එහෙත් මගේ තර්කය එය එසේ නම් අදක්ෂයින් සමඟ තරඟ කොට ලබන ජය ද නොවටිනා බවය. අප තරඟ කොට දිනිය යුත්තේ සැබෑ දක්ෂයින් සමඟ මිස දුර්වලයින් සමඟ නොවේ. මෙවර ලෝක කුසලානය දිනුවේ සැබෑ දක්ෂයින් බව මගේ හැඟීමයි. තමන් දැන් 20/20 ලෝකයේ හොඳම කණ්ඩායම බව අර්ධ අවසාන තරඟයේ දීම කොදෙව්වෝ සනාථ කළහ.

අප කළ යුත්තේ වැදගත් මහත්වරු ලෙස කොදෙව්වන් ලද ජයග්‍රහණයට සුබ පතා අපේ දුර්වලතා හදා ගැනීම මිස උඹලා කණාවට දිනුවා යැයි මෝඩ චූන් ගැනීම නොවේ. මේ තර්කය අප වෙත පරාවළල්ලක් විය හැකි බව ඔවුන්ට නොපෙනේ. 1996 ලංකාව ලෝක කුසලානය දිනුවේ කණාවට යැයි කෙනෙකුට තර්ක කළහොත් අපට කිය හැක්කේ කුමක්ද? මන්ද එවක බොහෝ දෙනා සිතුවේ ඕසට්‍රේලියාව කුසලානය දිනා ගනු ඇති බවය.

ලංකා කණ්ඩායම පසුගිය කාලය පුරා ලොව ප්‍රබල කණ්ඩායම් කිහිපය අතර ඉහළින් ම සිටි බව ඇත්තකි. එහෙත් 1996 ඔවුන්ම මුල්වී ක්‍රිකට් තරඟ විලාසය උඩු යටිකුරු කිරීම සමඟ ඇති වූ නව තත්ත්වය මැනවින් ග්‍රහණයට කර ගැනීමට ලංකා කණ්ඩායම අසමත් වීම නැවත ලෝක කුසලානයක් දිනා ගැනීමේ සිහිනය අපෙන් ඈත් වීමට හේතු වී ඇති බව මගේ විශ්වාසයයි. එතෙක් කල් ක්‍රිකට් ක්‍රිඩාව තුළ මුල් බැස පැවතියේ ඉංග්‍රීසි සම්ප්‍රදායයි. එනම් පහරක තාක්ෂණය, අලංකාරය පිළිබඳ ප්‍රමුඛව ද ලකුණු පිළිබඳ දෙවනුව ද සිතන සම්ප්‍රදායයකි. එකල හොඳ පන්දුවලින් සිය විකට්ටුව ආරක්ෂා කර ගනිමින් දුර්වල පන්දුවලට තාක්ෂණයෙන් පිරිපුන් අලංකාර පහර එල්ල කරමින් විකට්ටුවේ බොහෝ වෙලාවක් රැඳී සිටීම අගය කෙරිණි.

එහෙත් සනත් සහ කළුවිතාරණ මුල් ඕවර 15 යාර තිහේ සීමාවට ඉහළින් දැවැන්ත පහර එල්ල කරමින් ඇති කළ සම්ප්‍රදාය එතෙක් පැවති ඉංග්‍රීසි සම්ප්‍රදාය වෙනස් කළේය. එම නව සම්ප්‍රදාය විසින් 96 කුසලානය දිනා ගැනීම සමඟ ලොව සෙසු රටවල් ද එම සම්ප්‍රදායට අනුගත වීමට උත්සාහ කළහ. තව දුරටත් තරඟ ජයග්‍රහණය කිරීමට නම් එය අනීවාර්ය විය. එහෙත් එම සම්ප්‍රදාය තවත් වැඩි දියුණු කිරීමට තබා එය පවත්වා ගෙන යාමටවත් අපට නොහැකි විය. අප තවමත් ක්‍රිඩකයින් පුහුණු කරන්නේ ද සංචිතවලට තෝරන්නේ ද පැරණි ඉංග්‍රීසි සම්ප්‍රදාය අනුවය. එහෙයින් දැන් අපට සනත්-කළු වැනි ප්‍රහාරාත්මක පිතිකරුවන් නොමැත. එහෙත් ක්‍රිස් ගේල්, මාලන් සැමුවෙල් වැනි සනත්-කළු පන්නයේ පිතිකරුවන් කොදෙව් කණ්ඩායමේ ඇත.

ඔවුන්ගේ ජයග්‍රහණයේ රහස එම පිතිකරුවන් සහ ඉතා සංයමයෙන් උපක්‍රමශිලීව ක්‍රිඩා කිරීම බව මගේ හැඟීමයි. එය වාසනාවට ලඝු කිරීම අපේ රටේ ක්‍රිකට් අනාගතයට එතරම් හොඳ නොවනු ඇත. දැන් අප කළ යුත්තේ තමන් ලොවට හඳුන්වා දුන් නව සම්ප්‍රදාය ඉදිරියට ගෙන යාමට ශක්තිමත් ක්‍රිඩකයින් පිරිසක් නිර්මාණය කර ගැනීමය. නව ක්‍රිකට් සංස්කෘතියට අනුව නව උපක්‍රම අත්හදා බැලීමය. 96 අපේ ජයග්‍රහණයේ ද 2012 කොදෙව් ජයග්‍රහණයේ ද පදනම එය එය බව මගේ හැඟීමයි. 

Thursday, October 4, 2012

ආගමික අන්තවාදය හමුවේ අප යා යුතු මඟ

මේ වන විට සමස්ත ලෝකය පුරා ඇත්තේ ක්‍රිස්තියානී සංස්කෘතික ආධිපත්‍යයකි. එය ව්‍යාප්ත කරන්නේ ද ආරක්ෂා කරන්නේ ද ඇමරිකාව සහ බ්‍රිතාන්‍ය ප්‍රමුඛ යුරෝපයයි. අධ්‍යාපනය සහ ජනමාධ්‍යය ඔස්සේ අප අඩු වැඩි වශයෙන් එහි ගොදුරු බවට පත්ව ඇත. කලක් අපේ සිතුම් පැතුම්, සිරිත් විරිත්, ආහාර, දේශපාලන දෘෂ්ටිය ආදී සියල්ල තීරණය කරන තත්ත්වයට මේ සංස්කෘතික ආක්‍රමණය ව්‍යාප්ත වී පැවති අතර දැන් එම ප්‍රවාහයට එරෙහිව උඩුගං බලා පිහිනන පිරිසක් රට පුරා නිර්මාණය වෙමින් පවතී. එහෙත් එම පිරිස අවිහිංසාවාදී පිළිවෙතක් අනුගමනය කරති. ඔවුහු සිය සතුරා සමඟ සටනට නොයති. තම රට වැසියා දැනුවත් කරමින් සිය සංස්කෘතික හර පද්ධති ආරක්ෂා කර ගැනීමේ වැදගත්කම ඔවුන්ට පෙන්වා දෙති. වෛරයෙන් වෛරය නොසන්සිඳේ යන බුදු වදන අනුව හැසිරෙති.  

එහෙත් බටහිර සංස්කෘතික ආධිපත්‍යයට එරෙහිව නැඟී සිටින මුස්ලිම්වරු අනුගමනය කරන පිළිවෛත ඊට වෙනස්ය. ඔවුහු වෛරය වෛරයෙන් ජය ගැනීමට උත්සාහ කරති. තව තවත් ලොව පුරා වෛරය වපුරති. ඇසට ඇසක් දතට දතක් න්‍යාය අනුව ක්‍රියාත්මක වෙති. අද මේ දෙපිරිස අතර ඇත්තේ ලෝක සංස්කෘතික ආධිපත්‍ය සඳහා මාරාන්තික අරගලයකි. මේ සටන අද ඊයේ ඇති වුවක් නොව ඉතා ඈත අතීතයේ සිට පැවත එන්නකි. එය විශ්වීය වශයෙන් ව්‍යාප්ත වන්නේ යුරෝපීය යටත් විජිතවාදයත් සමඟය. එකල යුරෝපීයයෝ අප්‍රිකා, ආසියා, ඇමරිකා මහද්වීපවලට අයත් රටවල් සිය යටත් විජිත බවට පත් කර ගෙන ඒ ඒ රටවල තිබූ සියලු සංස්කෘතීන් සමූල ඝාතනය කරන්නට වූහ. ඊට හසුවූ බෞද්ධ, හින්දු, මුස්ලිම් මහා කලා නිර්මාණ, ආගමික ගොඩනැගිලි, කලාගාර වැනි මහා නගර විනාශ විය. 



බෞද්ධ, හින්දු, මුස්ලිම් ආදී ආගම් සහ සංස්කෘතීන් නොදියුණු තිරශ්චීන දෑ ලෙස යුරෝපීයයෝ කල්පනා කළහ. දෙවියන් වහන්සේ තමන් ඔවුන් වෙත එවා ඇත්තේ එකී ගණ අන්ධකාරයේ ගිලී සිටින අශිෂ්ටයින් ශිෂ්ටාචාරගත කොට ඔවුන්ට දේව රාජ්‍ය වෙත යාමට පිහිට වීමට යැයි ද ඔවුහු එපමණට ම විශ්වාස කළහ. යුරෝපීයයන් මෙන්ම එසේ නැතහොත් ඊටත් වඩා දැඩි දේවවාදීන් වන මුස්ලිම්වරුන්ට එකී ආක්‍රමණවලින් කළ හැකි වූ මානසික බලපෑම ඉතා අඩුය. වෙනත් ලෙසකින් කිවහොත් ඔවුන් වෙත එල්ල කළ පීඩනය තව තවත් ඔවුන් සිය ආගම වෙත තල්ලු කළා පමණි.

ප්‍රබලයා විසින් දුබලයා විනාශ කිරීමේ කැලෑ නීතිය මුස්ලිම් සහ කතෝලික-ක්‍රිස්තියානි ආගම් විසින් ඉතිහාසය පුරා ක්‍රියාත්මක කොට තිබේ. අද ද සිදු කරති. එදා පෘථිවිය සුර්යයා වටා කැරකෙන්නේ යැයි කියූ බ්රූනෝ පණ පිටින් පුළුස්සා මැරූ පල්ලියට කාර්මික විප්ලව සහ පුනරුදය සමඟ තව දුරටත් ජනතාව දේව විශ්වාසයෙහි රඳවා ගැනීමට නොහැකි විය. පිරිසක් එලිපිටම දෙවියන්ට අභියෝග කරන්නට වූහ. එහෙත් ඔවුන් එම ආගම් විසින් බිහි කළ සංස්කෘතියට අභියෝගයක් නොවූ නිසා ද පිටතින් මතු වන තර්ජන මතු නොවීමට මෙවන් විරෝධතා භාවිත කළ හැකි නිසා ද ඊට බාධා නොකරන ලදි. එලෙස සිය දෙවියන් පවා විවේචනය කිරීමට සිය රටවල නිදහස ඇතැයි ඔවුහු ලෝකයට ප්‍රකාශ කරති. එම අඩයාලමට මුවා වී ලොව සෙසු සංස්කෘති සහ ආගම්වලට ගරහති.එවිට සිය ආගම පමණක් නොව අන්‍ය ආගම් ද බොරු යැයි පැවසීමට ඔවුන්ට අවස්ථාව ලැබේ. එසේ ම සෙසු රටවල සංස්කෘතීන්, හර පද්ධති විවේචනය කළ පිරිස් සඳහා දේශපාලන රැකවරණය දෙති. අවශ්‍ය සියලු පහසුකම් ලබා දෙති. ඉස්ලාම් විරෝධි චිත්‍රපටය බිහිවන්නේ එවන් පසුබිමකය.

මුස්ලිම්වරු සිය රටවල මීට ඉඳුරා විරුද්ධ ක්‍රමයක් අනුගමනය කරති. ඒ රටවල අන්‍ය කිසිදු ආගමක් නිදහසේ ඇදහීමේ අවස්ථාව නොමැත. ඔවුන් රටවලට බුදු පිළිම රැගෙන යා නොහැකිය. අනෙක් සංස්කෘති ආගම් පමණක් නොව එකී ආගම් අදහන අය පවා විනාශ කිරීම සඳහා ඔවුහු විවිධ ක්‍රියාමාර්ග ගනිති. අල්ලාහු අග්බාර් යැයි කියමින් ඇෆ්ගන් බාමියන් බුද්ධ ප්‍රතිමා විනාශ කළේ මුස්ලිම්වරුය. පකිස්ථානයේ මුස්ලිම් විනිසුරුවරයෙකු කුරාණය පුළුස්සා ක්‍රිස්තියානි දැරියකගේ බෑගයකට දමා ඇය මරා දැමීමට සැලසුම් කළේය. පකිස්ථානයේ බෞද්ධ උරුමයන් කුණු කොල්ලයට වෙළඳ පොළවල විකුණති. ඉතියෝපියාවේ ක්‍රිස්තියානි පෙර පාසැලකට ඔවුන් අත් බෝම්බ ප්‍රහාරයක් එල්ල කළේ ගිය සතියේය. තායිලන්තයේ ලොව වැඩිම බෞද්ධයින් ජීවත් වන රටේ මුස්ලිම් බහුතරය ජීවත් වන දකුණු ප්‍රදේශයේ පිඬු සිඟා වැඩි භික්ෂූන් වහන්සේ නමක් සහ ගෝල නම මරා දැම්මේ ද මෑතදීය. බංගලිදේශයේ පෞරාණික විහාරාරාම 10ක් සහ බෞද්ධයින්ගේ නිවාස සිය ගණනක් ගිනි තබා විනාශ කොට තවම උණුසුම පහව ගොස් නොමැත. ලංකාවේ ඈත ප්‍රදේශවල නොමිලේ බෙදන රට ඉඳි පැකට්වලට පවා බුදු දහමට අගෞරව වන ආකාරයේ පත්‍රිකාවක් ඇතුළු කිරීමට මොවුහු අමතක නොකරති. කුරගල ඇතුළු බෞද්ධ විහාර සිය ග්‍රහනයට ගෙන නැඟෙනහිර බෞද්ධ උරුමය බුල් ඩෝසර් කරති.

එවන් මුස්ලිම්වරු සිය ආගමික නායකයාට චිත්‍රපටයකින් අපහාස කළේ යැයි ලෝකය පෙරලන්නට හදති. ඉස්ලාම් ආගම නාමයෙන් සිදු කරන සියලු පහත් වැඩ මුස්ලිම් අන්තවාදීන්ගේ ගිණුමට බැර කරන මොවුහු ඒවා නිහඬව ඉවසති. නැතහොත් නිහඬව සහයෝගය දෙති. පකිස්ථාන දුම්රිය ඇමති බාමියන් බුදු පිළිම විනාශ කළ තාලිබාන්ලාට මෑතදී ඇමතුවේ අපේ සහෝදරවරු කියාය. (අමිර්තලිංගම්ලා කොටි නැළවූය් ද අපේ ළමයි කියලාය. අවසානයේ අමිර්තලිංගම්ලා ද කොටි ද විනාශ විය.) අනෙක් අතට ඇමරිකාව කියන්නේ ඕනෑම අයෙකුට නිදහසේ සිය අදහස් ප්‍රකාශ කළ හැකි බවය. එහි අරුත අදාළ චිත්‍රපට සැදීම සාධාරණ බවය. මේ අනුව මුස්ලිම්වරු මෙන් ම ක්‍රිස්තියානිහුද සිය ආගම් සහ සංස්කෘති ආරක්ෂා කරන අතර ව්‍යාප්ත කරන අතර සෙසු සංස්කෘති විනාශ කිරීමට කටයුතු කරන බව පැහැදිලිය. අද ලෝක සාමයට ඇති ලොකුම තර්ජනය මෙයයි. මේ අන්තවාදයන් කෙළවර වන්නේ දෙපිරිසම විනාශ වීමෙනි. එසේ නොමැතිව මේ අන්තවාදී මාර්ගය කෙළවර විය නොහැකිය.

එයින් ගැළවීම සඳහා ඔවුන්ට ගතහැකි එකම ක්‍රියා මාර්ගය අන්‍ය ආගම්වලට සැබවින්ම ගරු කරන ආස්ථානයකට මාරුවීමය. ප්‍රබලයා විසින් දුබලයා විනාශ කිරීමේ පහත් ක්‍රමය වෙනුවට දුබලයා කරුණාවෙන් ආරක්ෂා කිරීමේ තැනකට මේ පිරිස ගමන් කළ යුතුය. එසේ නොවන තාක් සිදුවනුයේ කලක් දුබලයා වන පුද්ගලයා ප්‍රබල වූ වහා පෙරලා පහර දීමයි. ඇසට ඇසක් දතට දතක් ප්‍රතිපත්තියයි. මේ දෙපිරිසම බෞද්ධ ආගම සහ සංස්කෘතිය සිය සතුරෙකු ලෙස සලකති. එහෙත් බටහිර ආක්‍රමණිකයින් හමුවේ මුස්ලිම්වරු ආරක්ෂා කළේ ද ඔවුන් නැඟෙනහිර පදිංචි කරවා ආරක්ෂා කළේ ද බෞද්ධයෝ ය. පෘතුගීසි කතෝලික පිරිස් රෝමානු කතෝලිකයින්ගෙන් ද ආරක්ෂා කළේ බෞද්ධයෝය. එහෙත් බුදු පිළිම කොමඩ්වලට, පාවහන්වලට දැමීම, නිරුවතින් බුදු පිළිම වැළඳ ගෙන ඡායාරූප ගැනීම, සිය රටවල ඇති බෞද්ධ උරුමයන් විනාශ කිරීමට ඔවුහු පසුබට නොවෙති. බාමියන් බුදු පිළිම හැදුවේ අප නොව එකල බෞද්ධයින් වූ තමන්ගේ ම මුතුන් මිත්තන් බව භක්තියෙන් අඳව ගිය මුස්ලිම්වරුන්ට අවබෝධ කරගත නොහැකි වීම අවාසනාවකි. ඔවුන් විනාශ කළේ ඔවුන්ගේ  ම මුතුන් මිත්තන්ගේ උරුමයකි.

මේ අන්තවාදයට බිලි නොවී සියල්ල දෙස උපේක්ෂාවෙන් බැලීමට බුදු හිමි අපට දේශනා කොට තිබේ. උන්වහන්සේ දෙසැටක් මිත්‍යා දෘෂ්ටීන් පිළිබඳ දේශනා කළ ද එම ආගමික නායකයින් සහ භක්තිකයින් සමඟ සුහදව ඇසුරු කළහ. ඔවුන්ගේ ආරාමවලට ගොස් සුහද පිළිසඳරේ යෙදුණාහ. දහම් අසා සිය බුදු දහම වැළඳ ගත් උපාලි ගෘහපතියාට මෙතෙක් සිය ආගමික නායකයින් ලෙස ඇදහූ පිරිස් වෙත දුන් දානමාන දිගට ම කරගෙන යන්නැයි උපදෙස් දුන්හ. උන්වහන්සේගේ ධර්මය අනුව සිය ජීවිත හැඩගස්වා ගැනීමට බෞද්ධයින් හුරුවිය යුතුය. එහි අදහස තමන් මත දිග හරින ආගමික සංස්කෘතික ආක්‍රමණ හමුවේ කරබා ගත යුතු බව නොවේ. ඊට එරෙහි විය යුතුය. ඒ සඳහා අනුගමනය කළ යුත්තේ වෛරය වෙනුවට කරුණාවයි. අන්ධ භක්තිය වෙනුවට ප්‍රාඥාවයි.     
 
සිය රට දේ සිරි සැප දේ !