Friday, November 23, 2012

මිත්‍රයිනි, නුඹලා පෙම් කරන්නේ විලංගුවලට නොවෙද?

ගණිකා වෘත්තිය තහනම් කොට පනවා ඇති නීති වහා ඉවත් කළ යුතු යැයි අප ලියූ ලිපිය බලා බොහෝ පිරිසක් පරල වී ඇති බව ප්‍රතිචාරවලින් පැහැදිලිය. ඔවුන් පරල වී ඇත්තේ සිය නිවෙස්වල සිටින කාන්තාවන් ගණිකා තහනමට පිං සිදුවන්නට ඊට යොමු නොවී සිටිනවා වැනි ආවේගයකිනි. ඒ කාන්තාවන් යන්තම් නිවසේ රැඳී ඇත්තේ මේ තහනමට පිං සිදුවන්නටය. එහෙයින් එම නීතිය ආරක්ෂා කරගත යුතු යැයි ඔවුහු සිතති. බොහෝ දෙනා අදහස වෙනුවට කතුවරයා විචාරයට ලක් කිරීමට වෙහෙසී තිබිණි. කොටින්ම ඔවුන්ගේ තර්කයේ හරය 1505 වන තුරු ගැහැනු දුෂණය කරමින් මිනි මරමින් සිටි ම්ලේච්ඡ සිංහලයා බටහිර ආක්‍රමණිකයා පැමිණි නීති පනවා ශිෂ්ටාචාරගත කළ බවය. රටේ උගන්වන ඉතිහාසය අනුව, මොල හෝදන අධ්‍යාපනය අනුව ඔබෙන් ඉන් එහා දෙයක් පැතිය නොහැකිය. උඳු වපුරා මුං පැතීම විහිළුවකි. රත්න ශ්‍රී විජේසිංහ වරක් ලීවා සේ අපට ද කීමට ඇත්තේ සුද්දෝ ආවේ රට කරන්න කියාය.

අප සමාජය යටත්විජිතකරණය සමඟ විකෘති වූයේ, එහි ක්‍රමික විකාශනය ඇණ හිටි බැවිනි. ඔවුන් රාජ්‍ය පාලනය රදළ වැඩවසම් ක්‍රමය පිරිහෙන්නට පෙර අපට ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය තෑගි කළේය. එහෙත් මේ රට තවමත් වැඩවසම්ය. ජනතා මනාපයෙන් වුව බලයට පත්වන්නේ ධනය, බලය හිමි පුද්ගලයාය. ගණිකා තහනම ගෙන ආවේ මෙරට ප්‍රචලිතව පැවති බහු විවාහ ක්‍රම, නිදහස් ජීවන ක්‍රම තහනම් කිරීමටය. ඔවුන් විශ්වාස කළ බයිබලය, දස පනත, වික්ටෝරියානු සුචරිතවාදය අනුව ම්ලේච්ඡ සිංහලයා ශිෂ්ටාචාරගත කිරීමටය. එතෙක් කල් වසර දෙදහස් පන්සියයකට එහා ඉතිහාසයේ සිට ආදරයෙන් බැඳී පවුල් කෑ සිංහලයින් ක්‍රිස්තියානි පල්ලියේ ක්‍රමයට පොතේ ලියා කසාද බැන්ද වූ අතර වික්ටෝරියානු සුචරිතවාදය අනුව ඒක විවාහ ක්‍රමය ප්‍රමිතිය බවට පත් කරන ලදි. බයිබලය සහ තුවක්කුව දෑතට ගෙන පැමිණි ආක්‍රමණිකයා ඒවා සමාජගත කරන ලද්දේ බලෙනි. අපේ මුතුන් මිත්තන්ගේ මිනී මතිනි.



ඔවුන්ට කීකරු වූ අයට විවිධ වරප්‍රසාද ලබා දෙමින් අනෙක් පිරිස් විවිධ හිරිහැර වධ බන්ධනවලට ලක් කරමිනි. උප්පැන්න සහතික ක්‍රමයක් හඳුන්වා දී කසාද නොබැඳ පවුල් කන අයගේ දරුවන් අවජාතකයින් ලෙස හංවඩු ගසන ලදි. කිසිදු පාසැලකට යාමට ඔවුන්ට අවසර නොලැබුණු අතර කිසිදු රජයේ රැකියාවක් නොලැබිණි. මේ සියල්ල කළේ අශිෂ්ට සිංහල ජාතිය ශිෂ්ටාචාරගත කිරීමටය. සමාධි පිළිමය නෙළු, මහ සයුර පරයන වැව් තැනූ, අහස සිඹින චෛත්‍ය තැනූ, සීගිරි ගලේ චිත්‍ර ඇඳ කවි ලියූ, අනුරාධපුරය වැනි විශිෂ්ට නගර තැනූ, සීගිරිය වැනි විස්මය ජනක නිර්මාණ කළ සිංහලයා ශිෂ්ටාචාරගත කිරීමටය. සඳකඩ පහන නෙළු, අවුකන පිළිමයේ බුද්ධ චීවරයේ රැළි නෙළු සිංහලයා ශිෂ්ටාචාරගත කිරීමටය.

මේ ආක්‍රමණිකයා ලංකාවට කඩා වදින තුරු මෙරට පැවතියේ ඉතා ම නිදහස් ජීවන ක්‍රමයකි. සමීප ඥාතීන් අතර ලිංගික සබඳතා නොපැවතිය යුතුය යන සම්මතය සහ විවිධ කුල අතර පැවති තහංචි හැරුණු විට එහි ලිංගික තහංචි තිබුණේ නැත. (සාලිය අශෝකමාලා පෙම් පුවතින් දෙවනුව කී තහංචිය පවා බිඳ දැමූ අයුරු පැහැදිලිය.) රජවරු පමණක් නොව ප්‍රභූවරුන්ට ද අන්තඃපුර තිබිණි. අද අප දන්නා ඉතිහාසය පාලකයින්ගේ ඉතිහාසය හෙයින් සාමාන්‍ය ජනතාව පිළිබඳ තොරතුරු අල්ප වුව ද ඔවුන් ඒක භාර්යා හෝ ඒක පුරුෂ විවාහවලට සීමා වූයේ යැයි සිතීමට කරුණු නැත. නිදසුනක් ලෙස මෑතක් වන තුරුම ප්‍රචලිතව පැවති එක ගෙයි කෑම නිදසුනකි. අනෙක් අතට ලිංගිකත්වය මහා පූජනීය වස්තුවක් ලෙස අහසට නංවා පිදීමක් ඔවුන් අතර නොතිබිණි. එකල ලිංගිකත්වය ජීවිතයම නොව ජීවිතයේ එක් අංගයක් විය. අද සිය උරුමය අහිමි කර ගෙන ජීවත් වන නිවට සිංහලයාට උඩු බුරන්නේ තම විලංගුවලට අත නොතබනු කියා බව තේරුම් ගැනීමට ද පවා හැකියාවක් නොමැත.

අප අතර අදත් ප්‍රචලිතව ඇති ජන කවිවලින් අපේ මුතුන් මිත්තන් ලිංගිකත්වය පිළිබඳ දැරූ ලිහිල් පිළිවෙත පැහැදිලි වේ.

අල්ලා ගෙන නෙරිය අතකින් කිම් ද නගෝ
වසා ගෙන දෙතන අතකින් කිම්ද නගෝ
හිමියා නැති ගමන් තනි මග කිම් ද නගෝ
අම්බලමේ ඉඳලා අපි යමු ද නගෝ

එහෙත් එකල පැවති ඒ නිදහස නිසා සමාජය විනාශයට පත්වීද? නැත. එකල සූරූපි තරුණියකට රන් සෙම්බුවක් ගෙන උතුරු පේදුරු තුඩුවේ සිට දකුණු දෙවුන්දර තුඩුවට තනිව නිරුපද්‍රිතව ඒමට හැකියාව තිබුණේ යැයි රොබට් නොක්ස් පවසයි. ඉන් පැහැදිලි වන්නේ මේ ලිංගික තහංචි පැනවීමට පෙර මෙරට නෂ්ට කාමය සහිත පිරිස් සිටි බව නොවේ. (එය ඉහත කවියෙන් ද පැහැදිලි වේ.) මේ රටේ සිය ලිංගික ආශාවන් විධිමත් ලෙස සපුරා ගැනීමය ක්‍රමවේද තිබුණු බවය. එහෙයින් මග මඟ යන තරුණියක පාළු ලැහැබකට ඇද ගෙන ගොස් දූෂණය කිරීමට තරම් ආත්මය දවන ගින්දරකින් මෙරට වැසියා පෙළුණේ නැත. ඔවුන්ට ඉසුරුමුණි පෙම් යුවළ පන්සලක නිර්මාණය කළ හැකි විය. සීගිරි චිත්‍ර ඇඳ ඒ පිළිබඳ කැටපත් පවුරේ කවි නිර්මාණය කිරීමට තරම් සෞන්දරයාත්මක විය. සිංහලයින් පැවත එන්නේ ලිංගිකත්වය ඉතා සෞන්දර්යාත්මක ලෙස විඳගත් මිනිසුන්ගෙනි. කාමසූත්‍ර ලියූ සංස්කෘතියෙන් පෝෂණය ලබමිනි. එහෙත් ඒ නිදහස තමන්ට එපා යැයි ඔවුහු අද කියති.  

එකල සමාජය සමඟ වර්තමාන සමාජය සැසඳිය නොහැකි බව ද මේ සමාජය මෙපමණින් හෝ ආරක්ෂා වී ඇත්තේ නෛතික තහංචි නිසා බව ද ඇතැම්හු පවසති. මේ ප්‍රකාශය කිසිදු තාර්කික පදනමක පිහිටා නොමැති අතර එය කාලයක් තිස්සේ අදාළ නීතිවලින් පීඩනයට පත්ව අවසානයේ ඒ නීතිවලට පෙම් බැඳීමට යොමුවීමේ ප්‍රතිඵලය පමණි. මාක්ස් කීවේ කල් යන විට වහලා තම දෑත් දෙපා බැඳ ඇති යදම්වලට පෙම් කරන බවය. එය සැබෑවකි. කාන්තාව පීඩනයට ලක් කරන පුරුෂාධිපත්‍ය ආරක්ෂා කරන්නේ කාන්තාවන්ය. ගණිකා තහනම ද එසේය. මෙය එක්තරා ආකාරයක සිංහල ෂාරියා නීතියකි.වර්තමාන කාන්තාව මහ මඟ, බසයේ, සේවා ස්ථානයේ පමණක් නොව සිය නිවසේ පවා මහා අනේක ලිංගික අතවරවලට ලක් වේ. එහෙත් එකී අතවරයන්හි හේතු සාධක සමාජයෙන් ඉවත් කිරීමට ඉඩ නොදෙන්නේ ද ඔවුන්මය. අනෙක් අතට මේ නීති ක්‍රියාත්මක වන්නේ ඉතා පහත් මට්ටමේ අසරණයින්ට මිස ඇති හැකි අයට නොවේ. ප්‍රභූ පිරිස් මේ නීති පයිසයකට ගණන් ගන්නේ  නැත. නීති සුරැකිය යුතු යැයි කියන බහුතරය ඉන් පීඩිතවුවන්ය. අවාසනාවට ඔවුන් ඒ බව දන්නේ නැත. 

අප නැවත ඉතිහාසයට ගමන් කළ යුතු බවක් හෝ සුද්දා හඳුන්වා දුන් සියල්ල අධානග්‍රාහීව ඉවත දැමිය යුතු බවක් හෝ මට කීමට අවශ්‍ය නැත. කළ යුත්තේ අප මත බලෙන් පැටවූ දැනට සමාජයට අහිතකර නීති රීති ඉවත් කිරීමය. ඒවා නුතන සමාජයට යාවත්කාලීන කිරීමය. ඇතැම් සුචරිතවාදීන් මේ මහ පොළවේ පය ගසා ජීවත් වන බවක් නොපෙනෙන්නේ ඔවුන් මේ රටේ අද පවතින යථාර්ථයට දෑස් වසා ගෙන සිටින හෙයිනි. ඉරිදා පත්තර අතිරේක පුරා සම්භාහන දැන්වීම් පිරී ගොස්ය. රට පුරා විවිධ මට්ටමේ ගණිකා ක්‍රියාකාරකම් වැසි වසී. බම්බලපිටියේ මැජෙක්ස්ටික් සිටිය ඉදිරියේ සිටින තරුණයෙකු ඔහු අසලින් යන තරුණයින්ට කොඳුරා කියන්නේ "අලුත්ම තායි මසාජ් එක ඕපන් කළා" කියාය. නුගේගොඩදී පිරිමි ගණිකා නිවාසයක් වැටලුවේ ඊයේ පෙරේදාය. මේ ජාත්‍යන්ධයින්ට නොපෙනුණාට අද මුළු රටම හොර ගණිකා මඩුවකි. ස්ත්‍රී දූෂණාගාරයකි. සුද්දාගේ නීතිය තව දුරටත් වලංගු නැත. එය දැන් භාවිතය මගින් අවලංගු වී තිබේ.

අද විවාහය වනාහි දෙදෙනාගේ ආධ්‍යාත්මික බැඳීම් අනුව නොව ධනය, බලය, කුලය, රැකියාව අධ්‍යාපනය ආදී වෙනත් සාධක මත තීරණය වන්නකි. එය ඉතාම යාන්ත්‍රික සම්බන්ධයක් බවට පත්ව තිබේ. ඔවුන් අතර ගැලපීම්වලට වඩා ඇත්තේ නොගැලපීම්ය. බැඳ ගත් නිසා ගහන බෙර වැනි මේ විවාහයන් තුළ ඔවුන් පැතූ සතුට සැනසුම නැත. පොතේ ලියා දෑගිලි හුයකින් බැඳි පමණින් අඹු සැමියන් වන්නේ නැත. මේ විවාහ සංස්ථාවන් ද එක්තරා ආකාරයක ස්ත්‍රී දූෂණාගාර බවට පත්ව ඇත. එය හුදු කායික අවශ්‍යතා සපුරා ගන්නා දරුවන් බෝ කරන මස් මඩු බවට පත්ව ඇත. අප මේ තත්ත්වයන් බුද්ධියෙන් විමසා බලා අපට වැරදුනු තැන් හදාගත යුතුය. ලිංගිකත්වය යනු කතා නොකළ යුතු ප්‍රසිද්ධියේ කතා කළ විට ආනන්තරිය පාප කර්මය සිදුවන දෙයක් නොවේ. එය ඉමහත් සෞන්දර්යයක් සපිරි සොඳුරු ඉසව්වකි.

මා අනුගමනය බුදු හිමි එකල රජුන්ට නගර සෝබනී වෘත්තිය තහනම් කරනු කියා කීවේ නැත. අධික කම්සැප නොවිඳ අන්තඃපුරය විසිරුවා හරිනු කීවේ ද නැත. ඒක-භාර්යා හෝ ඒක-ස්වාමි විම පිනක් බව ද බහු-භාර්යා වීම හෝ බහු-පුරුෂ වීම පවක් බව ද කීවේ ද නැත. අප අවබෝධයෙන් යා යුතු ගමනකි ඇත්තේ. ලිංගිකත්වයට තහංචි පැනවීමෙන් අප වටා කුහක ලිංගික පීඩනයෙන් දැවෙන සමාජයක් නිර්මාණය වනු මිස සැබෑ ආධ්‍යාත්මික සමාජයක් නිර්මාණය වන්නේ නැත. ඒ සඳහා වැට කඩුලු බැඳීම භයානක තත්ත්වයකි. හුස්ම ගැනීමට සීමා පැනවීම වැනි ක්‍රියාවකි. අප අද අත්විඳින්නේ එදා වැපිරූ දෑවල ඵලය. මේ භයානක නීති ඔස්සේ අප සමාජයට එකතු වුණු මහා පීඩනයයි කාන්තා හිංසනය, ස්ත්‍රී දූෂණ, ළමා අපචාර ඔස්සේ පිපිරී යන්නේ. බස් රියේ, මහ මඟ, කාර්යාලයේ ගලා යන්නේ. එහෙයින් මේ සිංහල බයිබල් ෂාරියා නීති පිළිබඳ වඩා නිරවුල් ලෙස සිතීමට බුද්ධිය පහළ වේවා යැයි පතමි. සේකරට ඉඩ ඉඩ දී නවතිමි.

එසේ වුව සොහොයුරෙනි!
ඔබ ගැන මා ලියන කවිය
ඔබගෙන් බොහෝ දෙනෙකුට
අද දින නො වැටහෙන බව මම දනිමි

ලෝකය මීට වඩා යහපත් වන
අනාගතයේ යම් දවසක
ඔබ එය මීට වඩා ආදරයෙන්
නියවන බව ද දනිමි 
(ප්‍රබුද්ධ)






Wednesday, November 21, 2012

ගණිකා වෘත්තිය නීති ගත කළ යුතු ද?

පව්කාරයින්ට පළමු ගල ගැසීමට පෙර ....

නැවතත් ලංකාවේ ගණිකා වෘත්තිය නීති ගත කළ යුතු ද නැද්ද පිළිබඳ සංවාදය මතුව තිබේ. මෙය කලින් කලට උඩ යට යන මාතෘකාවකි. මෙවර සංවාදය හදිසියේ ඉස්මතු වූයේ දකුණු පළාත් සභාවේ එක්තරා මන්ත්‍රීවරයෙකු විදෙස් සංචාරයකින් පසු කරන ලද ප්‍රකාශයක් සමඟය. ඔහු පවසා ඇත්තේ ගණිකා වෘත්තිය නීතිගත කොට එය සංචාරක ව්‍යාපාරය නැංවීම සඳහා යොදා ගත යුතු බවකි.

මේ ප්‍රකාශය සමඟ පරල වී ඇති සුචරිතවාදී උපාසක මහත්වරු අදාළ මන්ත්‍රීවරයාගේ පවුලේ උදවිය මේ සඳහා යොදා ගත යුතු බව පවසති. ඒ අතර අලි පෙරහැරේ ගෙන යාමෙන් සත්ව හිංසාවක් සිදුවන බව පවසන සතුන් මරා බිලි පූජා පැවැත්වීම පිළිබඳ මුණිවත රකින බෞද්ධ විරෝධීහු ද සිටිති. මේ පිරිස අතරට ඉතා ඉක්මණින් පල්ලිය ද ඇතැම් මංමුලාවූ භික්ෂූන් ද හිටපු අකුරැස්ස ප්‍රාදේශීය සභාවේ සභාපතිතුමා ද එක් වනු ඇත. ඔහු බාල වයස්කාරියක් දූෂණය කිරීමෙන් ප්‍රසිද්ධියට පත්විය. තමන් ගැහැනුන් 100ක් සමඟ නිදිවැදී ඇතැයි උදම් ඇනුවේ යැයි මාධ්‍යවල පළ යූයේ එතුමාය.

පල්ලිය මේ සඳහා විරුද්ධ වීම ආගමික කාරණාවකි. ඔවුහු අද එංගලන්තයේ ද නැති වික්ටෝරියානු සුචරිතවාදය ආරක්ෂා කර ගැනීමට වෙර දරති. පල්ලිය මෙන්ම ගණිකා නිවාස ආඥා පනත හා පාදඩ ආඥා පනත අප රටට යටත්විජිතවාදීන් විසින් හඳුන්වා දුන් නීති මිස මෙරට පැවති ඒවා නොවේ. පුරුෂාධිපත්‍ය රජයන ඔවුන්ගේ සංස්කෘතිය තුළ එසේ කිරීම අපට ප්‍රශ්නයක් නැත. සුදු පිරුවටවලට සහ ජාතික ඇඳුමවලට මුවා වී ස්ත්‍රී දූෂණයෙහි, ළමා අපචාරවල යෙදෙන පව්කාරයින් ද මේ සටනට පෙළ ගැසෙනු ඇත. ආගමින් බෞද්ධ සංස්කෘතියෙන් ක්‍රිස්ත්‍රියානි ඕල්කට් බෞද්ධයින් ද සිය සංස්කෘතිය රකින්නට කැති පොලු ගැනීමට ඉඩ තිබේ.

මේ සුචරිතවාදීන් දකින මට සිහිපත් වන්නේ රන්බණ්ඩා සෙනෙවිරත්න ලියූ ළඳුනේ ගීතයයි.

ළඳුනේ ………. ළඳුනේ ………….

ඔබේ දෑස දැක ගත්තෙමි
සැදෑ කලෙක ළඳුනේ .. ළඳුනේ…

දෙනෝ දහක් අත ගත්ත ද
සැමියෙකු නැති ළඳුනේ
නෑයෙක් නෑකම් නො කියන
වීදි සරන ළඳුනේ … ළඳුනේ …

තෙල් මල් ගෙන දෝත පුරා
මුනි කුටියට පිය මනිනා
ඔබේ දෑස දැක ගත්තෙමි
සැඳෑ කලෙක ළඳුනේ .. ළඳුනේ …

බුදුන් දැක නිවන් දකිමැයි
දෙව්රම යන පාර අහන
ඔබ ද පටාචාරාවකි
ඔබ ද කිසා ගෝතමියකි

පිරිමින්ගේ පාප කඳට
දෝස විඳින ළඳුනේ
රහසේ පව් කරන දනා
එලියෙ රවන ළඳුනේ
ලැම පමණක් ලොවට පෙනෙන
ළය නො පෙනෙන ළඳුනේ
කුහුඹුවකුට වරදක් නැති වැරදිකාර ළඳුනේ

පව්කාර ස්ත්‍රියට පළමු ගල ගසන්නට කිසිදු පවක් නොකළ අයෙකුට ඉදිරිපත් වන්නැයි ජේසුතුමා පැවසූයේ මෙලෙස අඳුරේ පව් කොට එළියේ රවන අයටය.

සංචාරක ව්‍යාපාරය ප්‍රවර්ධනය සඳහා ගණිකා වෘත්තිය යොදාගත යුතු බව පවසන ඒ මන්ත්‍රීවරයා මෙන්ම ඒ පව්කාරයාට ගල් ගැසීමට සුදානම් වන ශුද්ධ ආත්මධාරීන් ද නොදන්නා දෙය නම් දැනට සංචාරක ව්‍යාපාරය සමඟ ගණිකා වෘත්තිය ගැට ගැසී ඇති බවය. දැනට ලංකාවේ ගණිකාවන් 40 000ක් පමණක් ඇතැයි පැවසේ. මේ ගණන මීට වඩා බෙහෙවින් වැඩි විය හැකිය. මේ රටේ සංචාරයක ව්‍යාපාරය දියුණු කිරීම සඳහා ගණිකා වෘත්තියට වඩ යොදා ගත හැකි දේ බොහෝය. එහෙත් එය තහනම් කිරීමෙන් ලබාගත නොහැකි ප්‍රතිලාභයක් තහනම ඉවත් කිරීමෙන් ලබා ගත හැකි වනු ඇත.

ගණිකා වෘත්තිය ලොව පැරණිම වෘත්තිය යැයි පැවසේ. එය වරදක් කොට මරණ දණ්ඩනය පැනවුව ද මිහිපිටින් අතුගා දැමිය නොහැකි බව මගේ අදහසයි. අනෙක් අතට අප එය තහනම් කළ යුත්තේ ඇයි ද යන්න ප්‍රශ්න කළ යුතුය. ගණිකා වෘත්තිය මත් පැන් පානය, කුඩු පානය මෙන් මිනිසුන් විනාශ කරන දෙයක් නොවේ. එය තහනම් කිරීම නිසා සිදුව ඇත්තේ ගණිකා වෘත්තිය විවිධ සමාජ රෝග බෝ කරන සමාජ ව්‍යවසනයක් වීම පමණි.

ඒ වෘත්තියට සමාජය ලබා දී ඇති තත්ත්වය නිසා ඔවුන්ට නිසි සනීපාරක්ෂක පහසුකම් ලබා ගැනීමට අවස්ථාව ඇහිරී ඇත. විවිධ දේශපාලන බලවතුන්ගේ උපකාර ඇතිව ගණිකා මඩම් පවත්වා ගෙන යන්නන්ට මේ නිසා එකී කාන්තාවන් දැඩි ලෙස සුරාකෑමට හැකිව තිබේ. ඉතා අඩු මුදලට සිය ශරීරය විකුණා අදාළ මධ්‍යස්ථාන හිමිකරුවන් පොහොසත් කිරීමට ඔවුන්ට සිදුව ඇත. ඔවුන්ගේ අවම ජීවන තත්ත්වය හෝ සහතික කිරීමට කිසිදු මැදිහත් වීමක් නොමැත. සමාජ පිළිගැනීමක් නොමැත.

මේ රටේ ලිංගිකත්වය සඳහා තහංචි තිබුණේ නැත. මේ රටේ සංස්කෘතික ආගමික වශයෙන් දියුණුම යුගය ලෙස සැලකෙන අනුරාධපුර යුගයේ පවා එවන් තහංචි තිබුණේ නැත. එම තහනම හඳුන්වා දුන් අයගේ රටවල ද අද එවැන්නක් නැත. බුදු දහම තුළ එවන් තහනමක් පිළිබඳ සඳහන් වී නොමැත. ඇතැම් සුප්‍රකට නඟර සෝබනියන් බුදු රජුන්ගේ දායිකාවන් විය. බුදු හිමියන් විසින් උඹලා ගණිකාවන් යැයි ඔවුන් එළාව ගත් බවක් හෝ පිළිකෙව් කළ බවක් අප නම් අසා නැත.

පුරාණ නගර සෝබනී තත්ත්වයේ සිට ගණිකා වෘත්තිය අද පවතින ඛේදනීය තත්ත්වයට පත්වූයේ ද මේ විනාශකාරී තහනම නිසාය. සිය දියණිය විනාශ කරන තත්ත්වය මිනිසුන් පත්ව ඇත්තේ ලිංගික ආශාවන් සපුරා ගැනීමට නීතියෙන් මං ඇහිරීම නිසාය. එහෙයින් කළ යුත්තේ අලුතින් නීති ගත කිරීම නොව පනවා ඇති තහනම ඉවත් කිරීමය. ඊට පසු එය  විධිමත් සෞඛ්‍යාරක්ෂිත සේවාවක් කිරීමය.  

Thursday, November 1, 2012

6%ට පසු වදනක්

විය යුතු ලෙසම 6% සටන පරාජයෙන් කෙළවර විය. ඇතැමුන්ට එවන් සටනක් තිබුණු බවක් හෝ දැන් මතක නැත. තත්-කාලීන බොහෝ සමාජ දේශපාලන සංස්කෘතික ප්‍රවණතා පිළිබඳ ලියන මා රාජ්‍ය අධ්‍යාපනය රැක ගැනීම සහ දජානි 6%ක් අධ්‍යාපනය සඳහා වෙන් කිරීම වෙනුවෙන් ආරම්භ කළ සටනට සම්බන්ධ නොවුණේ ඇයි ද යන්න සහ ඒ පිළිබඳ අදහස් පළ නොකළේ ඇයි ද යන්න බොහෝ දෙනාට ප්‍රශ්නයක් වී තිබේ. ඇතැහු අධ්‍යාපනය සඳහා රජය දරන වියදම් වැඩි කිරීමට මා අකමැති දැයි ඇසූහ. මගේ ක්ෂණික පිළිතුර වූයේ මම ඒ සඳහා උඩින් ම කැමති බවය. එසේ නම් සටනට නාවේ ඇය? මේ ඒ සඳහා කෙටි පිළිතුරකි.

මා මේ සටනට සම්බන්ධ නොවූයේ වර්තමාන අධ්‍යාපන ක්‍රමය පිළිබඳ මා තුළ ඇති අපැහැදීම, සටන් පාඨවල තිබූ අතාර්කික බව, සටනට නායකත්වය දුන් පිරිස් පිළිබඳ පැහැදීමක් නැති නිසාය. ආචාර්ය ඉල්ලීම් අතරින් ප්‍රමුඛ ඉල්ලීම ලෙස සමාජගත වූයේ දජානි 6%ක් අධ්‍යාපනය සඳහා වෙන් කළ යුතු බවට කළ ඉල්ලීමය. (එහි වෙනත් ආන්දෝලනාත්මක ඉල්ලීම් ඇති බව පැවසුණ ද මේ ඒවා සාකච්ඡා කිරීමට අවස්ථාව නොවේ.) මේ ඉල්ලීම මූලික ආර්ථීක විද්‍යා සංකල්ප සහ රටේ ආර්ථිකය පිළිබඳ අවබෝධයක් ඇති පිරිසකට තරම් නොවන ඉල්ලීමකි. මේ සටනට සහාය පළ කළ බොහෝ දෙනා සිතා සිටින්නේ ආණ්ඩුවට දජානි යනුවෙන් නිධානයක් ඇති බවත් ඉන් බිඳක් අධ්‍යාපනය වෙනුවෙන් වියදම් කර ඉතිරි සියල්ල ආණ්ඩුවේ ලොක්කන් අතර බෙදාහදා ගන්නා බවය. ඒ අර්ථයෙන් මේ වූ කලී මහා ප්‍රගතිශීලි සටනකි. රටේ අනාගතය වෙනුවෙන් සිය යුතුකම ඉටු කිරීමකි.



අපි අධ්‍යාපනය සඳහා ප්‍රමුඛතාව ලබා දෙන ජාතියකි. උගත මනා ශිල්පය මැයි මතු රැකෙනා! දෙගුරුන් විසින් තම දරුවන්ට දෙන නොමද දන නම් වියතුන් සබා මැද ඉන්ට ඉදිරිව ශිල්ප දෙනුමැයි! වැනි රුවන් වැකි බිහි වන්නේ එහෙයිනි. එහෙයින් අපේ දෙමාපියන් සිය දේපළ විකුණා කුස ගින්නේ සිට හෝ දරුවන්ට අධ්‍යාපනය ලබා දීමට වෙහෙසෙති. එහෙයින් අධ්‍යාපනය සඳහා වැඩි මුදලක් වෙන් කිරීම පිළිබඳ සටනට සහාය පළ කළේ අවංක අදහසිනි. එහෙත් සටනක් ජය ගැනීමට අවංකකම විතරක් ප්‍රමාණවත් නොවේ. ඒ සටන ප්‍රායෝගික විය යුතුය. නිරර්ථක සටනක් නොවිය යුතුය. හදවතින් නොව බුද්ධියෙන් සටන් කළ යුතුය. එහෙත් එය එසේ නොවුණු අතර බුද්ධියෙන් තොරව හදවතින් කළ සටන කෙළවර පරාජයෙන් කෙළවර විය.

රටක වසරක් තුළ නිෂ්පාදනය කරනු ලබන භාණ්ඩ හා සේවාවල සමස්ත වටිනාකම දළ ජාතික නිෂ්පාදනය යැයි කිව හැකිය. එම ආදායම රටේ ආර්ථිකයේ ස්වභාවය අනුව රාජ්‍ය අංශ සහ පෞද්ගලික අංශය අතර බෙදී යයි. කිසියම් රටක සියලු භාණ්ඩ හා සේවා නිෂ්පාදන කරන්නේ රාජ්‍ය අංශය නම් සමස්ත දජානි ආදායම රාජ්‍ය අංශය සතු වන අතර සියලු භාණ්ඩ හා සේවා නිෂ්පාදන කරන්නේ පෞද්ගලික අංශය නම් සමස්ත දජානි ආදායම පෞද්ගලික අංශය සතු වේ. එහෙත් වර්තමානයේ බොහෝ ආර්ථික මිශ්‍ර ආර්ථික වේ. එනම් රාජ්‍ය අංශය මෙන්ම පෞද්ගලික අංශය ද රටේ භාණ්ඩ හා සේවා නිෂ්පාදනයට සම්බන්ධ වේ. ලංකාවේ ආර්ථිකය ද එවැන්නක් වන අතර එහිලා රාජ්‍ය අංශයේ දායකත්වය ඉතා අඩු බවද පෞද්ගලික අංශය හා සසඳන කල එය බෙහෙවින් අඩු අගයක් ගන්නා බවද කිව යුතුය. වෙනත් ලෙසකින් කිවහොත් වසරකට ලංකාව රු. 100ක් උපයන විට ඉන් රු. 86ක් උපයන්නේ පෞද්ගලික අංශයයි. රාජ්‍ය අංශයට හිමි වන්නේ රු. 14කි. ඒ 14න් බහුතරය ඍජු සහ වක්‍ර බදු. ආණ්ඩුව නිදහස් අධ්‍යාපනය, සෞඛ්‍යය, කෘෂිකර්මය, රටේ සංවර්ධන කටයුතු, ආණ්ඩුවේ වියදම් ඇතුළු සියලු කටයුතු කරන්නේ මේ 14%නි. වෙනත් ලෙසකින් කිවහොත් ආණ්ඩුවේ අමාත්‍යංශ 52ක් තිබේ. ඒ සියල්ලට වියදම් කරන්නේ එම 14% ආදායමිනි. එම 14%න් 6%ක් අධ්‍යාපනය සඳහා වෙන් කළොත් සෙසු අමාත්‍යංශ 50ට ම වියදම් කරන්න ඉතිරි වෙන්නේ 8%කි. ඒක කිසිසෙත් ප්‍රයෝගික නැත. වර්තමානයේ රාජ්‍ය ආදායම 14%ක් වන විට රාජ්‍ය වියදම් 24%ක් වී තිබේ. එනම් රජය තම ආදායම්වලට වඩා වියදම් කරයි. මේ නිසා රටේ අයවැය හිඟයක් නිර්මාණය වී ඇත.

මේ තත්වය මත මම මගේ මිතුරන්ට කීවේ මේ සටන කවදාවත් ජයග්‍රහණයකින් කෙළවර කළ නොහැකි නිරර්ථක සටනක් බවය. ඔවුන් එදා එය නොපිළිගත්තත් අද පිළිගන්න සිදුව තිබේ. මේ සටන රාජ්‍ය ආදායමින් යම්කිසි ප්‍රතිශතයක් ඉල්ලලා කළා නම් මීට වඩා තාර්කිකය. අනෙක් අතට ඔවුන් පුනපුනා විවිධ රටවල අධ්‍යාපන වියදම් ලැයිස්තු ඉදිරිපත් කළත් ඒවා ඉතා බොළඳ ඒවා විය. රටවල ආර්ථික විවිධය. ඒවායේ රාජ්‍ය සහ පෞද්ගලික අංශවල දායකත්වයත් වෙනස්ය. නිදසුනක් ලෙස කියුබාවේ දජානි යනු රාජ්‍ය ආදායමයි. පෞද්ගලික ආදායම් ඇත්නම් ඒ නොගිණිය යුතු තරමකි. එහෙයින් කියුබාවේ දජානියේ අධ්‍යාපන වියදම දජානියේ පෞද්ගලික කොටස වැඩි අපේ රට හා සැසඳීම විහිළුවකි.

රජය අධ්‍යාපනය සඳහා දරන වියදම් ක්‍රමයෙන් අඩු කරන බවට දැක්වූ ප්‍රස්තාර පුංචි ළමුන්ට ඇස් බැන්දුම් පෑමට දෙවෙනි නැත. රටේ දජානි වැඩි වන විට ඊට සාපේක්ෂව අධ්‍යාපන වියදම් වැඩි නොවන විට එය ප්‍රතිශයක් ලෙස පහළ යයි. ඒ පහළ යාමෙන් රජය අධ්‍යාපන වියදම් අඩු කළ බවක් නොකියවේ. නිදසුනක් ලෙස 1990 රටේ දජානි රු. 1000ක් වෙද්දී අධ්‍යාපන වියදම රු. 500 නම් ඒ වසරේ දජානිවල අධ්‍යාපන වියදම 50%ක් වෙනවා. එහෙත් 2000 වෙද්දි දජානි 2000ක් වෙලා අධ්‍යාපන වියදම රු. 500ම නම්  ඒ වසරේ දජානිවල අධ්‍යාපන වියදම 25%යි. ඒකෙන් කියවෙන්නේ නැහැ රජය අධ්‍යාපන වියදම රු. 400ක් හෝ 300ක් කළ බවක්. ඒ වගේම හැම කෙනෙක් ම තමන්ගේ ආදායමින් මෙච්චර කොටසක් අධ්‍යාපනය සඳහා වියදම් කළ යුතුය කියලා කීමත් තාර්කික නැහැ. ළමයෙකුට වාර්ෂික අධ්‍යාපන වියදම රු. 5000ක් යැයි සිතුවොත් කමල්ගේ පියාගේ ආදායම රු. 10 000 නම් ඔහුට තම ආදායමින් 50%ක් අධ්‍යාපනය සඳහා වෙන් කළ යුතු වෙනවා. එහෙත් ජගත්ගේ පියාගේ ආදායම රු. 100 000 නම් ඔහුත් වියදම් කරන්නේ සිය ආදායමින් 5%ක් විතරයි. ප්‍රතිශතය අනුව ගත්තොත් ජගත්ගේ පියා තමන්ගේ පුතාට විදයම් කරන්නේ අඩු මුදලක්. නමුත් ඇත්ත ඒක නෙමේ. එහෙත් ප්‍රතිශතය අනුව කමල්ගේ පියාට සමාන වෙන්න නම් ජගත්ගේ පියාට පුතාගේ අධ්‍යාපනය සඳහා රු. 50 000ක් විදයම් කරන්න සිද්ධ වෙනවා. මෙලෙස රටේ දජානි ඉහළ යන විට අධ්‍යාපනය සඳහා දරන වියදම අඩු කළාය කියන තර්කයම කෙනෙකුට අනෙක් පැත්තට නැඟිය හැකියි. එනම් කිසියම් අවස්ථාවක දජානි අඩු වු‍ණොත් කිව හැකියි ඔන්න අපි අධ්‍යාපන වියදම් වැඩි කළා කියලා. ඒත් ඇත්ත ඒක නෙමේ. 

මේ සියල්ලට ම වඩා වැදගත් කාරණාව ඔවුන් සසඳන සියලු රටවල අධ්‍යාපනය සඳහා මුදල් අය කරනවා. ඒ රටවල් මුදල් අය කරන විශ්වවිද්‍යාල නඩත්තු කරනවා. නමුත් අපේ රටේ ඒ සඳහා තියෙන්නේ දැඩි විරෝධයක්. මට හිතෙන්නේ අපි වහාම පෞද්ලික විශ්වවිද්‍යාල ආරම්භ කළ යුතුයි. රජයත් මුදල් අය කරන විශ්වවිද්‍යාල ආරම්භ කළ යුතුයි. ඒවා විධිමත් ලෙස පවත්වා ගෙන යමින් එම ආදායම් නැවත අධ්‍යාපනය සඳහා වියදම් කළ යුතුයි. බංගලිදේශය වගේ රටවල්වලට පුළුවන් නම් ඒක කරන්න අපේ රටට බැරි නැහැ. මේ නිසා නිදහස් අධ්‍යාපනය විනාශ වේය කියලා තියෙන්නේ හුඹස් බියක්. එහෙම කෑ ගහන බොහෝ අය තමන්ගේ දරුවා ජාත්‍යන්තර පාසැල් යවනවා. පෞද්ගලික බස්වල ගමන් බිමන් යනවා. බෙහෙත් ගන්න පෞද්ගලික රෝහල්වලට යනවා. හැබැයි ඒවා ආරම්භ කරද්දිත් නිදහස් අධ්‍යාපනය ඉවරයි! නිදහස් සෞඛ්‍යය ඉවරයි! කියලා ඝෝෂා කළා. අන්තිමට වෙච්චි දෙයක් නැහැ.

මම කියන්න උත්සාහ කළේ අපේ රටේ අධ්‍යාපනය හරිම හොඳයි කිසි ප්‍රශ්නයක් නෑ කියලා නෙමේ. මේ රටේ අධ්‍යාපනය මහා විකෘතියක්. ඒ නිසා ඒ සමස්ත පද්ධතියම වෙනස් විය යුතුයි. රැකියාව සහ ඉගනීම කියන්නේ දෙකක්. එහෙත් දැන් ඉගෙන ගන්නේ රැකියවක් කරන්න. විශ්වවිද්‍යාලයට එන්නේ ඒක රැකියාවක් ගන්න ලේසි මගක් නිසා මිසක් ඉගෙන ගන්න නෙමේ. අද විශ්වද්‍යාල ජොබ් ෆැක්ටරි බවට පත්ව ඇත. කාර්මික විද්‍යාල, විවිධ රැකියා පුහුණු පාසැල් සහ විශ්වවිද්‍යාල අතර වෙනසක් නැත. හරියට ඇඟළුම් කම්හල්වල වගේ. අත මහන කෙනා කොලර් එක මහන්න දන්නේ නැහැ. බොත්තම් කාසේ මහන කෙනා බොත්තම අල්ලන්න දන්නේ නැහැ. ඉතිහාසය උගත්තු සාහිත්‍ය දන්නේ නැහැ. ආර්ථික විද්‍යාව උගත්තු දේශපාලන විද්‍යාව දන්නේ නැහැ. මේ උගත්තු විද්‍යාව ගැන මූලික සංකල්ප ටිකවත් දන්නේ නැහැ. විද්‍යා උගත්තු පෙර කී කිසිදු විෂයක් දන්නේ නැහැ. අද විශ්වවිද්‍යාලවලින් බිහි වෙන්නේ මේ විදිහේ බොත්තම් කාස උගත්තු ටිකක්. ඇගළුම් සේවකයින්ට කවදාවත් තනියම ඇඳුමක් මහන්න බෑ වගේ මේ උගතුන්ටත් සමස්ත පද්ධතිය අවබෝධ කර ගන්න බැහැ. දන්නේ බොත්තම් කාස මහන්න විතරයි. මේ තත්වය වහා වෙනස් විය යුතුයි.

රටට ලිපිකාරයෝ, උපාධිවලින් සහතික කළ උගත්තු වෙනුවට සැබෑ බුද්ධිමත්තු නිර්මාණය කළ යුතුයි. රටට ආදරය කරන රටේ දියුණුව ගැන හිතන පරපුරක් බිහි කර ගැනීම සඳහායි ආයෝජන වැඩි කළ යුත්තේ. එහෙම නැතුව මේ රටේ මිනිස්සුන්ගේ සල්ලිවලින් ඉගෙන ගෙන වෙන රටකට ගිහින් සැප ගන්න හිතන අය නෙමේ. තමන් රටට ණය බවවත් අද උගත්තු දන්නේ නැහැ. එහෙම අය නිර්මාණය කිරීම අවසානයේ රටට බරක්. අපේ දුප්පත් මිනිහගේ පාන් ගෙඩියට බදු ගහලා ඒ බදුවලින් උගන්නලා ඇමරිකාවේ කොම්පැණිවලට යවන්න ළමයි හදලා වැඩක් නැහැ. ඒ නිසා රටට ගැළපෙන අධ්‍යාපන ක්‍රමයක් නිර්මාණය කර ගැනීම ඉතාම වැදගත්. අද අපි හදන්නේ එදා මැකෝලි ස්වාමි කීවා වගේ ලෙයින් මසින් පමණක් ස්වදේශීය වෙච්චි කළු සුද්දෝ ටිකක්. කොහොම වුණත් මේ ආණ්ඩුව කරන්නෙත් විශ්වවිද්‍යාලවල ඉන්නෙත් මැකෝලිගේ දූලා පුතාලා නිසා මේ විකෘතිය දැන්ම හඳුනා ගෙන පිළියම් යොදාවී කියලා මම හිතන්නේ නැහැ.

     


 
සිය රට දේ සිරි සැප දේ !