උතුරේ යුද්ධයෙන් අවතැන්ව අනාථ කඳවුරුවල වෙසෙන ලක්‍ෂ සංඛ්‍යාත ජනතාව ළඟ එන මෝසම් වර්ෂාවට පෙර පහසුකම් සහිත ගම්මානවල පදිංචි කළ යුතු බව එ.ජා.ප.ය ඇතුළු විපක්‍ෂයේ සමහරු මේ දිනවල තරයේ කියති. අනාථ වූවන් වෙනුවෙන් ඔවුන් හෙළන කඳුළු කොතරම් ද යත් ඒවායින් සැදෙන කඳුළු ගඟ මෝසම් වැස්‌සට පෙර අනාථ කඳවුරු යටකරගෙන ගලන්නට ඉඩ තිබේ. එබැවින් සිය හැඬීම් සහ දුක්‌ අඳෝනා ස්‌වල්ප කලකට නවත්වා ගන්නා ලෙස එසේ හඬන අයගෙන් ඉල්ලමු. කඳුළුවලට වටිනාකමක්‌ ඇත්තේ එම කඳුළු අවංකව ඇදහැලෙන්නේ නම් පමණි. එසේ නැතිව හෙළන කඳුළු නිකම්ම නිකම් ලුණු වතුර ය.
ඉතාම අපහසු කටයුත්ත වන්නේ යුද්ධය නොව සාමයයි. සාමය කැඩීමට එක පොලු පහරක්‌ ප්‍රමාණවත් වන අතර එම පොලු පහරින් දෙපළු වුණ ඔළුව යළි හා වීමට හය හත් මාසයක්‌ යයි. අවතැන්වීම ද මෙවැන්නකි. කෙනකුගේ ගේ දොර බිඳ ඔහු හෝ ඇය අනාථ භාවයට පත්කිරීමට ගතවන්නේ ඉතාම ස්‌වල්ප වේලාවකි. එහෙත් ඒ ගේ දොර නැවත තනා අනාථයන් එහි පදිංචි කිරීමට වැය වන කාලය ඉතා දිග ය. නැගෙනහිර පළාතේ යුද්ධයේදී මේ ගැටලුව මතු වූ අතර එම යුද්ධයේදී අනාථ වූවන්ගෙන් 30% ක්‌ පමණ යුද්ධය අවසන් වී වසර දෙකකටත් වඩා ගතවී ඇති මේ මොහොතේදීත් අනාථ කඳවුරුවල ජීවත් වෙති. ප්‍රභාකරන් "තම තුවක්‌කු නිහඬ කිරීමට පෙර" තම බලය පැවැති උතුරේ යුද බිම බිම් බෝම්බ යායක්‌ බවට පත් කළේ ය. බිම් බෝම්බය ද සාමය වැනිම කාරණයකි. බිම් බෝම්බයක්‌ වැළලීමට විනාඩි 10 ක්‌ වත් ගතවන්නේ නැත. එහෙත් එය ඉවත් කිරීමට දින කිහිපයක්‌ ගතවෙයි. මුලින්ම බිම් බෝම්බ තිබෙන ස්‌ථාන හඳුනාගත යුතු ය. ඊළඟට ඒවා ක්‍රමානුකූලව නිෂ්ක්‍රීය කර හෝ නොකර ඉවත් කළ යුතු ය. මෙය ජීවිතය හා මරණය අතර දෝලනය වන්නකි. ඇෆ්ගනිස්‌ථානයේ වර්ග සැතපුමක බිම් බෝම්බ ඉවත් කිරීමට ඇමෙරිකානු බෝම්බ නිෂ්ක්‍රීය අංශවලට වසර තුනකට වඩා ගතවිය.
උතුරුකරයේ යුද භූමිය අද සුන්බුන් ගොඩකි. කාලතුවක්‌කු වෙඩි උණ්‌ඩ, ගුවන් ප්‍රහාර, යුද ටැංකිවලින් නිකුත් වූ වෙඩි, බෝම්බ ප්‍රහාර යනාදිය නිසා මේ ප්‍රදේශය සුනාමියෙන් පීඩාවට පත් පළාතක ස්‌වරූපය ගෙන තිබේ. මේ සුන්බුන් ඉවත් කර, භූමිය නිරවුල් කර, අමුතුවෙන්ම ගෙවල් සෑදිය යුතුව තිබේ. ඒ තැන්වලට යැම සඳහා අලූතෙන් පාරවල් තැනිය යුතුව තිබේ. ඒ පාරවල්වල අතර මග ඇති, කඩා බිඳ දමන ලද පාලම් ගලවා වීසි කර අලුත් පාලම් තැනිය යුතුව තිබේ. විදුලිය, ජලසම්පාදනය යළි ඇති කළ යුතුව තිබේ. මේ සියල්ල මෝසම් වැසි හතර පහක්‌වත් ගතවනතුරු කළ හැකිද යන්න සැක සහිත ය.
ඒ අතර ආණ්‌ඩුවට තවත් වගකීමක්‌ තිබේ. ඒ අනාථ කඳවුරුවල සිටින එල්. ටී. ටී.ඊ. මිනීමරුවන් හඳුනා ගැනීම ය. අත්වල තැවරුණ ලේ පිසදාගත් ත්‍රස්‌තවාදීන් අඩුම ගණනේ හාර පන්දහසක්‌වත් මේ කඳවුරු තුළ සිවිල් ජනයාට මුවා වී සිටිය හැකි ය. මේ මිනීමරුවන් නිකම්ම සමාජයට යෑවිය නොහැකි ය. ඔවුන්ගෙන් සමහරුන්ට හිර ගෙදර අයත්ය, තව සමහරුන්ට මරණ දඬුවම අයත් ය. ඔවුනට හිමි දේ ඔවුනට ලබාදිය යුතු ය.
දෙවන ලෝක යුද්ධයේදී රුසියන් හමුදා හිට්‌ලර්ගේ හමුදාවලට පහර දී විනාශ කළේ සිසිර සෘතුව ප්‍රයෝජනයට ගනිමිනි. හිමපතනයට මුහුණදී ගත නොහැකි වූ හිට්‌ලර්ගේ මිනීමරුවෝ මිත්‍ර හමුදාවලින් පහර කා මිය ගියහ. මෙය එක්‌තරා යුද උපක්‍රමයකි. ප්‍රභාකරන් ද දිගු කලක සිට අපේ හමුදාවලට පහර දීම සඳහා මෝසම් වැස්‌ස ප්‍රයෝජනයට ගත්තේ ය. ඉතිහාසය කොතරම් නරකද යත් අද ආණ්‌ඩුවට පහරදීම සඳහා විපක්‍ෂයේ සමහරු පාවිච්චි කරන්නට තැත් කරන්නේ ද මෝසම් වැස්‌ස ය. ඉතිහාසයේ කුණු බක්‌කිය සහ ඉතිහාසයේ තෙල් තාච්චිය යනුවෙන් දෙකක්‌ ඇත. ඉතා පටු පරමාර්ථ උදෙසා මෝසම් වැස්‌ස පාව්චිචි කරන අයට ඉතිහාසයේ තෙල් තාච්චිය සුදුසු ය.
(දිවයින_09/08/19)
ටිප්පණිය_යුද්ධ කරන්න ඕනෑ ම මෝඩයෙකුට පුළුවනැයි ද කිලිකොච්චියට හමුදාව ගියොත් සිය ආගම වෙනස් කරමියි ද හමුදාව කිලිනොච්චි කියා මැදවච්චි යන්නේ යයි ද තොප්පිගල කැලය් බව ද කියා ත්‍රස්තවාදයට එරෙහි මෙහෙයුම් නතර කරලන්නට දතකෑ මොවුහු අද යළිත් ත්‍රස්තවාදය රටට බෝ කරන්නට කොඩිවිණ කරති. අද මෙසේ සුදු පිරුවට ඇඳ කිඹුල් කඳුලු වගුරන උන්ගේ පුල්ලි ජනතාව දැක තිබේ. ජනතාව විසින් ඉතිහාසයේ කුණු බක්කියට පොළවේ ගසා විසි කළ මේ අධමයින් දකුණේ දී ඉන් එහා ගිය කදිම පාඩමක් උගනිනු ඇත. අලියා නොයන මග යහමග බව දැන් ජනතාව හොඳින් දනිති.මේ අලි නැට්ටේ එල්ලි දිව්‍ය ලෝකේ යන්න සිතා සිටින ජවිපෙ නැමැති ගමරාලගේ තරම ද ජනතාව හොඳින් දනී.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment