බෙදුම්වාදයේ මුව විටෙහි සිට . . .

බෙදුම්වාදයේ ත්‍රස්තවාදී පෙරමුණ පරාජය කොට රට ලැබූ ජයග්‍රහණය එහි ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පෙරමුණ ද පරාජය කොට විජයග්‍රහණයක් බවට පත් කිරීම අද රට හමුවේ ඇති ප්‍රධාන අභියෝගයයි. ඒ පිළිබඳ රටට හිතැති විද්වතුන් විවිධ අවස්ථාවල අදහස් පළ කළ ද තවමත් ඒ පිළිබඳ සමාජය සංවේදී වූ බවක් නොපෙනේ. ආණ්ඩුව උතුරු-නැඟෙනහිර පළාත්වල යටිතල පහසුකම් වැඩි දියුණු කරනු මිස සාමාන්‍ය ජනතාවගේ හදවත් දිනා ගැනීමට සහ ඔවුන් බෙදුම්වාදී ග්‍රහණයෙන් මුදා ගැනීමට ප්‍රමාණවත් අවධානයක් යොමු කරන බවක් නොපෙනේ. (ඒ සඳහා ක්‍රියා කළේ නම් එකී උපක්‍රම එතරම් සාර්ථක වී නොමැත.) නැවත නව විධික්‍රම ඔස්සේ හිස ඔසවන බෙදුම්වාදයේ අවධානම පිළිබඳ සංවේදී වූ බවක් නොපෙනේ. බොහෝ දෙනා බෙදුම්වාදයේ ත්‍රස්තවාදී පෙරමුණ පරාජය කොට ලද ජයග්‍රහණය තුළ ගිලී සිටීම මේ අසංවේදීත්වයට හේතුව බව පැහැදිලිය.

යටත්විජිතවාදයට දාව ද්‍රවිඩ ජාතිවාදී නායකත්ව ගර්භාෂයෙහි උපන් බෙදුම්වාදය විටින් විට මෙරට ප්‍රධාන දේශපාලන පක්ෂවලද, ඉන්දියාවේද, බටහිර රටවලද, විවිධ රාජ්‍ය නොවන සංවිධානවලද, පල්ලියේ ඇතැම් කොටස්වලද ක්‍රියාකාරීත්වය සහ ආශීර්වාදය මැද හැදී වැඩුණු ඔලු දෙකේ යක්ෂයෙකි. එහි එක් ඔලුවක් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයයි. අනෙක ත්‍රස්තවාදයයි. 2009 නන්දිකඩාල් කලපුවේදී බෙදුම්වාදයට අහිමි වූයේ මේ ත්‍රස්තවාදී හිසයි. එහෙත් බෙදුම්වාදී යක්ෂයා තවමත් පණ පිටින් බව ද එහි ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී හිස එනම් ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානය, දෙමළ ඩයස්පෝරාව, මෙරට වාමාංශික දේශපාලන කණ්ඩායම් සහ පක්ෂ, රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන, බෙදුම්වාදී උගතුන් පෙරට වඩා බිහිසුනු ලෙස ද සූක්ෂම ලෙස ද විවිධ පෙරමුණු ඔස්සේ ඊළම වෙනුවෙන් පෙළ ගැසෙන බව ජනතාව වහා අවබෝධ කරගත යුතුය. බෙදුම්වාදය වෙත ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී මාර්ගය ඔස්සේ වුව යා හැකි මාර්ග වනසා දමන තුරු ඊළමක් බිහි වීමේ අවධානම පවතී. නැවත බෙදුම්වාදයේ ත්‍රස්තවාදී හිස ලියලෑමේ අවධානම ද එලෙසම පවතී.

අද ලංකාව කේන්ද්‍ර කොට ගෙන මතු වන දේශපාලන පෙළගැස්ම සමාන වන්නේ 1948 ඊශ්‍රායලය බිහි වීමට පෙර පැවති තත්ත්වයටය. එකල ලොව පුරා සිටි යුදෙව්වන් මෙන්ම අද ලොව පුරා සිටි දෙමළ ඩයස්පෝරාව ද වෙනම එටක් උදෙසා ක්‍රියා කරයි. දකුණු ආසියාවේ ඊශ්‍රායලයක් නිර්මාණය කිරීමේ අරමුණ ඇති බටහිර නව යටත්විජිතවාදීහු ඔවුන්ට සහාය පළකරති. නැගී එන චීනය, ඉන්දියාව වැනි ආසියානු බලවතුන් වෙත සිය ආධිපත්‍ය පැතිරවීම එහි අරමුණයි. දෙවන ලෝක යුද්ධයෙන් පසු යටත්විජිතවාදය අවසන් වී යැයි සිතන්නෝ එය විශ්වාස නොකරති. එහෙත් දෙවන ලෝක යුද්ධය සමඟ සිදුවූයේ යටත්විජිතවාදයේ මුහුණුවර සහ උපක්‍රම වෙනස් වීම පමණි. මේ රට දෙකඩ කොට එකිනෙකා මරා ගන්නා සතුරන් පිරිසක් නිර්මාණය කිරීමට, ඊළමක් තනා බටහිර ගැති පාලකයෙකු බිහි කර ගැනීමට ඔවුන් ක්‍රියා කරන්නේ මෙකී නව යටත්විජිතවාදී උපක්‍රම අනුවය.

දෙමළ ජනතාව පිළිබඳ විශේෂ කැක්කුමක් ඔවුන්ට නැත. ඇෆ්ගනිස්ථානයේ, ඉරාකයේ ලක්ෂ ගණනක් මරා දැමූ අයට දෙමළ ජනතාව පිළිබඳ විශේෂ කැක්කුමක් කෙසේ උපදීද? ඒ කරුණාව මාලු බාන්නෙකු ඇමට දක්වන සැලකිල්ලට එහා නොගිය එකකි. මේ උපක්‍රම අවබෝධ කරගෙන රට හමුවේ ඇති අවධානම අවබෝධ කරගත යුතුය. ත්‍රස්තවාදය විනාශ කළ ඒකීයභාවය තහවුරු කළ රට නැවත බෙදුම්වාදය වෙත දක්කා ගෙන යාමට 13 වන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය ක්‍රියාත්මත වන බව නූතන දේශපාලන මොහොත පිළිබඳ සංවේදී ඕනෑම අයෙකුට අවබෝධ කර ගැනීම අපහසු නැත.

බෙදුම්වාදයට විසඳුම ලෙස 13 වන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය ගෙන ආවේ ජනතා කැමැත්ත අනුව නොවේ. එය ඉන්දියාව ලංකාවේ රාජ්‍ය නායකයාව සිටි ජේ.ආර්. ජයවර්ධන බිය ගන්වා මෙරට පක්ෂ විපක්ෂ ජනතාවගේ විරෝධය මැද ගෙන එන ලද්දකි. එහෙයින් එහි නීත්‍යානුකූල බව ප්‍රශ්න කළ යුතුය. අනෙක් අතට එය ගෙන ආවේ බෙදුම්වාදයට විසඳුම ලෙස වුව අපේක්ෂිත අරමුණ ඉටුවූයේ ද නැත. ඉන් අපේක්ෂිත අරමුණ ඉටු වී නම් එම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය බලාත්මක වූ වහා බෙදුම්වාදය ද ත්‍රස්තවාදයද කෙළවර විය යුතුව තිබිණි. එහෙත් සිදුවූයේ ජාතික තලයේ දේශපාලන නායකයින්ට සිය හතර වරිගය නඩත්තු කිරීම සඳහා පළාත් සභා ක්‍රමය නම් නිධානයක් පහළ වීම පමණි.

පළාත් සභා ක්‍රමය ක්‍රියාත්මක වීමට පෙර සිට මෙරට ප්‍රාදේශීය සභා, නගර සභා, මහ නගර සභා පදනම් කරගත් පාලන ක්‍රමයක් තිබිණි. පළාත් සභා ක්‍රමය පිහිටු වන්නේ ඒවා යට කරමිනි. ජනතා මුදල් මිලියන ගණනින් වියදම් කරමින් නඩත්තු කරන මේ හොර ගුහා මෙතෙක් කල් අප හඳුනා ගත්තේ සුදු අලියෙකු ලෙසය. මෙතෙක් කල් පළාත් සභාවලින් සිදුවූයේ ජනතා මුදලින් පිං පඩිකමින් ප්‍රධාන දේශපාලකයින්ගේ පවුල් ගස් පැලවීමට හොඳ බිමක් සැකසීම පමණි. සිය දුව, පුතා, බිරිඳ, සැමියා, හොර අඹුව, ඥාතියා මහජන මුදලින් නඩත්තු කිරීමේ වාසනාව ඒ ඔස්සේ ඔවුන්ට ලැබිණි. ජාතික දේශපාලනය වෙත පිවිසීමට පළාත් සභාව ඔවුන්ට දිව්‍යමය ඉණිමඟක් විය. එහෙත් මෙතෙක් රටේ පාලනය ප්‍රබල ලෙස අවුල් කිරීමට ඉන් කිසිවක් සිදු නොවිණි. බොහෝ විට මධ්‍යම ආණ්ඩුවේ බලය දරන පක්ෂයම පළාත් සභාවලද බලය හෙබවීම ඊට හේතු විය.

එහෙත් පළාත් සභා වනාහි සුදු අලියෙකු නොව රටේ ඒකීයභාවය විනාශ කොට නැවත එහි ඉදිරි ගමන අවුල් ජාලාවක් බවට පත් කරන මකරෙකු බව දැන් දැනෙන්නට පටත් ගෙන තිබේ. එනම් දිය හැලිය රත්වෙන්නට පටන් ගෙන තිබේ. මේ සඳහා හොඳම නිදසුන දිවි නැඟුම පනත පිළිබඳ ඇති වූ විසංවාදී තත්ත්වයයි. දිවි නැඟුම පනතින් බලාපොරොත්තු වන්නේ දැනට පවතින සමෘද්ධි අධිකාරී පනත ඉදිරියට ගෙන යාමට වඩා වැඩි දෙයක් නොවේ. එහෙත් ඒ පනත පාර්ලිමේන්තුවේ සම්මත කිරීම සඳහා සියලු පළාත් සභාවල අනුමැතිය අවශ්‍ය බව ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය පවසා ඇත. රන්මිණිතැන්න ටෙලි-සිනමා ගම්මානය සංස්ථාවක් බවට පත් කිරීමේ යෝජනාව ද මෙලෙසම සියලු පළාත් සභාවල අනුමැතිය සඳහා යැවීමට ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය ක්‍රියා කරනු ඇත. කිසියම් පළාත් සභාවක් ඊට එරෙහි වුවහොත් කළ හැක්කේ අදාළ පනත පාර්ලිමේන්තුවේ 2/3න් සම්මත කර ගැනීම පමණි. වර්තමාන ආණ්ඩුවට එම පාර්ලිමේන්තු බලය ඇති නිසා එතරම් ප්‍රශ්නයක් නොවේ. එහෙත් මේ මැතිවරණ ක්‍රමය තුළ නැවත එසේ බලයක් ලැබේ යැයි සිතීම ද දුෂ්කරය.

අනෙක් අතට ජනතා පරමාධිපත්‍ය බලය ඇත්තේ පාර්ලිමේන්තුවටය. එම පරමාධිපත්‍ය හිමි පාර්ලිමේන්තුවට දිවි නැඟුම වැනි පනතක් පිළිබඳවවත් තීරණයක් ගත නොහැකි වීමෙන් හෑල්ලුවට ලක් වන්නේ ජනතා පරමාධිපත්‍යයයි. මගේ මතකය නිවැරදි නම් දිවි නැඟුම පනත මුලින්ම අභියෝගයට ලක් කළේ රාජ්‍ය නොවන සංවිධානයක් විසිනි. ඒ උතුරේ පළාත් සභාවක් නොමැති හෙයින් ආණ්ඩුකාරවරයාට ඒ සඳහා අනුමැතිය දීමට නොහැකි බවට අභියෝග කරමිනි. අනතුරුව ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානය ද වාමාංශික පක්ෂ ද එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ ලක්ෂ්මන් කිරිඇල්ල වැන්නෝ ද ඊට එක්වූහ. මේ සියලු පාර්ශවවලට ඇත්තේ බෙදුම්වාදය වෙනුවෙන් පෙනී සිටි කුප්‍රකට අතීතයක් බව අමුතුවෙන් කිව යුතු නොවේ. අනෙක් අතට ශිරාණි බණ්ඩාරනායක ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය විනිසුරුවරියක ලෙස පත් කිරීමට විරුද්ධව 1997 ඉදිරිපත් කළ පෙත්සමක චෝදනාවක් වූයේ ඈ චන්ද්‍රිකා බණ්ඩාරනායක ආණ්ඩුවේ බලතල බෙදීමේ යෝජනාවලියට සහාය දැක්වූ අයෙකු බවය. එහි තීන්දුව වූයේ එවන් මතවාද දැරීම ඇගේ තනතුරට නුසුදුසු සේ නොසැලකුණ ද බලතල සම්බන්ධ නඩු ඇසීමට ඈ නුසුදුසු විය හැකි බවය. අද බලතල සම්බන්ධ නඩු ඇසෙන ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයෙහි අගවිනිසුරුවරිය ඇයයි. ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව අර්ථ දැක්වීමේ බලය ඇත්තේ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයටය.

ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය කරනු ලබන්නේ පවතින ව්‍යවස්ථාව අර්ථ දැක්වීම මිස නව නීති සම්පාදනයක් නොවේ. එහෙයින් අධිකරණයට ඇඟිල්ල දිගු කිරීම ද සාධාරණ නැත. කළ යුත්තේ හේතුව සොය එය විනාශ කිරීම මිස ඵලය විවේචනය කිරීම නොවේ. එනම් මේ සියල්ලට හේතුව13 වන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය බව ජාතිය වහා අවබෝධ කරගත යුතුය. මෙහි භයානකතම පිළිබඳ විවිධ විද්වතුන් අදහස් පළ කළ ද ඒ පිළිබඳ ආණ්ඩුවේ නිසි අවධානයක් යොමුවූ බවක් දක්නට නැත. මේ රටේ දේශපාලකයින් මුණිවත රකිද්දී ගෝඨභය රාජපක්ෂ මහතා ඒ පිළිබඳ සංවාදය නැවත මතු කිරීම පිළිබඳ ඔහුට ජාතියේ කෘතඥතාව හිමි විය යුතුය. 13 වන ව්‍යවස්ථ සංශෝධය තවත් කල් නොයවා අහෝසි කළ යුතු බව ද නැතහොත් එය රටට හිතකර ලෙස සංශෝධනය කළ යුතු බව ද ඔහු අවධාරණය කළේය. බෙදුම්වාදයේ ත්‍රස්තවාදී පෙරමුණ විනාශ කිරීමට නායකත්වය සැපයූ ඔහුට බෙදුම්වාදයේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පෙරමුණු ද පරාජය කොට රටේ ඒකීයභාවය සුරක්ෂිත කිරීමට පෙරමුණ ගැනීමට සිදුව ඇත.

පසුගිය කාලය තුළ සිදුවූ සියලු දේවලින් පැහැදිලි වන්නේ බෙදුම්වාදීන් 13 වැනි සංශෝධනයෙහි එල්ලී නැවත රට අරාජික කිරීමට සැරසෙන බවය. උතුරු පළාත් සභාව පිහිටුවා එහි ද්‍රවිඩ සන්ධානය පාලන බලය හිමි කර ගත්තේ නම් කිසි විටක දිවි නැඟුම පනත ඔවුන් අනුමත නොකරනු ඇත. මේ උගුලට හසු වුවහොත් අනාගතයේ වුව රටට හිතකර කිසිදු පියවරක් ගැනීමට ඔවුන් ඉඩ නොදෙනු ඇත. අනාගතයෙහි නැවත 2/3 බලයක් සහිත ආණ්ඩුවක් බිහි වෙතැයි සිතිය නොහැකි නිසා ඔවුන් විරුද්ධ වන කිසිදු පනතක් සෙසු පළාත් සභා 8ම කැමති වුව ද ක්‍රියාත්මක කළ නොහැකි වනු ඇත. මෙය අතිශය භයානක තත්ත්වයක් වන අතර ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී මූලධර්ම බරපතළ ලෙස විකෘති වීමක් වනු ඇත. මෙය තමිල්නාඩුව හමුවේ ඉන්දීය මධ්‍යම රජය මුහුණ දෙන තත්ත්වයට සමානය. බල්ලා විසින් නකුට වනනු වෙනුවට නකුට විසින් බල්ලා වනන තත්ත්වයට 13 ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය ඔස්සේ රට පත් කොට තිබේ. මේ රටේ බෙදුම්වාදීන් සහ මාක්ස්වාදීන් පසවන පරිදි ඉඩම් සහ පොලිස් බලතල පළාත් සභා වෙත ලබා දුනහොත් ඊළම පිහිටුවීම ඉර හඳ සේ ස්ථිර දෙයක් වනු ඇති අතර එකී බලතල ලබා දුන් දාට පසුදා සිටම උතුරට යාමට ජනාධිපතිවරයාට ද එහි මහ ඇමතිගෙන් අවසර ගැනීමට සිදුවනු ඇත.

බෙදුම්වාදීන් මේ සැරසෙන්නේ 13 සංශෝධය ඔස්සේ ඊළම වෙත යාමට බව ඉතාම පැහැදිලිය. දැනට බ්‍රිතාන්‍යය, කැනඩාව, ස්පාඤ්ඤය සහ ඉන්දියාව ආදී රටවල් මෙලෙස ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී උපක්‍රම ඔස්සේ කැබලිවලට කැඩී යාමට ආසන්න තත්ත්වයක ඇත. ලංකා බෙදුම්වාදීන් මෙකී ජාත්‍යන්තර දේශපාලන අත්දැකීම් අනුව සැරසෙන්නේ යුද්ධයෙන් බැරිවූ ඊළම සාමයෙන් ලබා ගැනීමටය. කෙසේ වුව ද මෙතෙක් කල් සියලු පළාත් සභා ක්‍රියාත්මක නොවීම නිසා එහි බරපතළකම අපට නොවැටහිණි. එහෙත් ලිහා බැලූ මල්ල යළි ඔබා බැලිය යුතු නැති තත්ත්වයට මෑත කාලීන අත්දැකීම් විසින් අප පත් කොට තිබේ. එක අතකින් 13 වැනි සංශෝධනයෙහි භයානක බව මේ අවස්ථාවේ අපට පෙනී යාම ජාතියේ වාසනාවකි. එය වෙනස් කිරීමට අවශ්‍ය බලය මේ අවස්ථාවේ ආණ්ඩුව සතු හෙයිනි. මෙවන් අවස්ථාවක් නැවත අපට අත් වෙතැයි සිතිය නොහැකිය. එහෙයින් මේ අවස්ථාව අත් නොහැර ඉන් නිසි ප්‍රයෝජන ගෙන රටේ ඒකීයභාවය තහවුරු කිරීම සඳහා ක්‍රියා කිරීම ආණ්ඩුවේ පරම වගකීමයි. මේ ආණ්ඩුවේ ශක්තිය තවමත් අඛණ්ඩව ඉදිරියට ගලා යන 2005 ජනවරමයි. ඒ රටේ නිදහස ඒකීයභාවය දිනාගනු උදෙසා පෙළ ගැසුණු ජනතාවගේ හද ගැස්මයි.

මේ රට බෙදා පාලනය කිරීමට තරම් විශාල රටක් නොවේ. අනෙක් අතට ව්‍යාජ ද්‍රවිඩ නිජබිම් සංකල්පයක සිට කරනු ලබන බලය බෙදීමකින් වුව බහුතර දෙමළ ජනතාවට සිදුවන යහපතක් නොමැත. මන්ද ලංකාවේ සමස්ත දෙමළ ජනගහනයෙන් 50%ට පනහකට වඩා ජිවත් වන්නේ උතුරු නඟෙනහිරින් පිට හෙයිනි. සැබවින්ම කළ යුත්තේ බලය නොව පරිපාලනය විමධ්‍යගත කිරීමයි. ගම් සභා ක්‍රමය නැවත ඇති කොට එය ශක්තිමත් කිරීමෙන් ගමේ ප්‍රශ්න ගම තුළම විසඳා ගැනීමට අවස්ථාව ලබා දිය හැකිය. ගම් සභා> ප්‍රාදේශීය සභා> නගර සභා> මහ නගර සභා ඔස්සේ ජනතාව ඍජුවම රටේ පාලන කටයුතුවලට හවුල් කර ගත යුතුය. එමෙන්ම ඒ ඒ ජන කොටස් බහුතරය වන ප්‍රදේශවල ඔවුන්ගේ භාෂාවෙන් වැඩ කිරීමට ඔවුන්ගේ සංස්කෘතිය අනුව ජීවත් වීමට අවශ්‍ය නිදහස් පරිසරයක් නිර්මාණය කර දිය යුතුය.

මේ සියල්ලට වඩා පසුගිය අඩ සියවසක පමණ කාලය තුළ සිංහල දෙමළ දෙජාතිය අතර ඇති වූ සැකය, අවිශ්වාසය නැති කර දැමීමට කටයුතු කළ යුතුය. සිංහලයා, දෙමළා තම ආදරණීය අසල්වැසියා ලෙස උණුසුම් ලෙස පිළිගත යුතු අතර දෙමළා ද සිංහලයට එලෙසම සැලකිය යුතුය. සිංහල රාජ්‍ය සේවකයින් දෙමළ ප්‍රදේශවල ද දෙමළ අය සිංහල ප්‍රදේශවලද සේවයට යෙදවිය යුතුය. සියලු ජන කොටස්වලට එක ලෙස සැලසිය යුතුය. වාර්ගිකත්වය පදනම් කරගත් පාසැල් වෙනුවට මිශ්‍ර පාසැල් ඇති කළ යුතුය. අනවශ්‍ය බෙදීම් ඇති කරන සියලු මං අවුරා දැමිය යුතුය. නිදසුනක් ලෙස උප්පැන්නයේ ඇතුළත් ජන වර්ගය වැනි ගෝත්‍රික ලක්ෂණ ඉවත් කළ යුතුය. සිංහලකම, දෙමළකම හදවත්වල තබා ගෙන ශ්‍රී ලාංකිකයින් ලෙස ජීවත් වන්නට අවශ්‍ය මඟ පෙන්වීම ලබා දිය යුතුය. නැවත සිංහල දෙමළ විවාහ ඇති විය යුතුය. ඒ සඳහා නාමල් රාජපක්ෂ වැනි ප්‍රබල චරිතයකට පෙරමුණ ගත හැකි නම් ඉන් රටට ලබාදිය හැකි ආදර්ශය සුළුපටු නැත. සිංහලයාගේ පුහු ස්වෝත්තමවාදය ද දෙමළාගේ සැකය සහ හීනමානය ද දුරු කිරීමට එය ප්‍රබල පිටුවහලක් වනු ඇත.

බෞද්ධයින් සහ හින්දූන් සූක්ෂම ලෙස විවිධ ආගම්වලට හරවන අන්තවාදී ක්‍රියා වහා නතර කරවිය යුතුය. ඒ සඳහා ක්‍රියාත්මක වීම රජයේ පරම වගකීමයි. බෞද්ධයින් සහ හින්දුවරු සිය ආගම සහ සංස්කෘතියෙන් ගලවා ගෙන දක්කා ගෙන යන්නේ බෙදුම්වාදී කඳවුර වෙතය. එදා මෙදාතුර මේ රටේ සිංහල දෙමළ බෙදුම්වාදී නායකයින් බොහෝ දෙනා බෞද්ධයින් හෝ හින්දූන් නොව විවිධ ආගමික කල්ලි විසින් බිළි ගෙන මේ රටට ආගන්තුකයින් පිරිසක් බවට පත් කළවුන්ය. ඒ අතර සිටින ඇතැම් භක්ෂූන් බුදු මඟ නොව කාල් මාක්ස් මඟට පිළිපන්නවුන්ය. 

එමෙන්ම පොන්නම්බලම් රාමනාදන්, ලක්ෂ්මන් කදිරගාමර්, ජෙයරාජ් ප්‍රනාන්දුපුල්ලේ වැනි නායකයින් පිරිසක් දෙමළ ජනතාව අතරින් නිර්මාණය කර ගෙන ඔවුන්ට රටේ ප්‍රධාන බලතල ලබා දිය යුතුය. එවන් නායකයින්ට රටේ ජනාධිපති ධුරය ලබා දීමට සිංහලයින් කිසිසේත් පසුබට විය යුතු නැත. එවැන්නක් පිළිගැනීමට තරම් විවෘත මනසක් සිංහලයින්ට තිබේ. එය ඉතිහාසය විසින් ඔප්පු කොට ඇත. අපේ ඇතැම් රජවරු ඉන්දිය දෙමළ සම්භවයක් සහිත බව කිව යුතු නොවේ. 

13 වන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය මගින් ගෙන ආ පළාත් සභා ක්‍රමය තුළින් සාමාන්‍ය සිංහල ජනතාවට  මෙන්ම දෙමළ ජනතාවටද ලැබෙන පලක් නැත. එය රටේ ඉදිරි ගමනට කොඩිවිණයකි. එහෙයින් වහාම 13 වැනි සංශෝධනය අහෝසි කළ යුතුය. නැතහොත් එය බල රහිත වන සේ 19 වන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයක් ගෙන‍ ආ යුතුය. ඒ සඳහා අවශ්‍ය 2/3 බලය ආණ්ඩුව සතුව තිබේ. එසේ බැරි නම් ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී ලෙස අත්සන් කළ 13 වන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය පිළිබඳ ජනමත විචාරණයක් පැවැත්විය යුතුය. නැතහොත් අසීමිත කැප කිරීම් කොට දිනාගත් ඒකීයභාවය බෙදුම්වාදී දන්ගෙඩියට යාම වැළැක්වීමට ශක්‍රයාටවත් නොහැකි වනු ඇත. උතුරේ ඊළම නමැති ඊශ්‍රායලය බිහිවූ පසු දකුණේ පලස්තීනයක් නිර්මාණය වීම අනීවාර්ය වේ. අද පලස්තීනය යනු මිහිපිට අපායට කියන නම බව සිහිපත් කළ යුතු නොවේ.