පෙරද කී පරිදි අපටද භුක්තිවිඳීමට සිදුවූයේ අතීත පාපී ක්‍රියාවලියක ප්‍රතිඵලයයි. එය හේතුඵල දහමටද එකඟය. එහෙත් ඊට වගකිව යුත්තේ කවුද? මේ ප්‍රශ්නය නිර්මාණය කළේ කවුද? යන්න විමසන කල මම චූදිතයින් තිදෙනෙක් නම් කරමි.
1. ඉංග්‍රීසි පාලකයින්
2. ද්‍රවිඩ ජාතිවාදී නායකයින්
3. එජාප ආණ්ඩුව
ඉංග්‍රීසි පාලකයෝ සිය යටත් විජිත සමයේ සිය පාලනය පහසුවෙන් ස්ථාපිත කොට පවත්වාගෙන යාමට ජාතීන් භේදභින්න කළහ. ඒ සඳහා ඔවුන් කළේ රටේ ප්‍රධාන ජාතියට වඩා අනෙක් ජාතීන්ට පහසුකම් ලබාදීමය. මෙමගින් ප්‍රධාන ජාතිය අනෙක් ජාතීන් දෙස සැකෙන් බැලීමට යොමුවූ අතර ඔවුහු (අනෙක් ජාතීන්) වඩ වඩාත් සිය ස්වාමීන් වෙත ළංවූහ. මේ නිසා රටවල නිදහස් ව්‍යාපාර අඩාල වූ අතර ලිපිකරුවන් බෝකරන අධ්‍යාපන ක්‍රමයෙන් එම රටවල තමන්ට බය පක්ෂපාතී පිරිසක් බිහිකර ගැනීමටද හැකිවිය. යම් දවසක නිදහස ලැබුවද ඒ රටවල් කැබලිවලට කැඩී ගියේය. එසේ කැඩීයාමට සුදු ආණ්ඩුව උදව් කළේය.
පෙර තිබූ ශ්‍රී විභූතිය වියැකි ගිය අතර දේශසීමා ගැටුම් සහ වාර්ගික අරගල සහිත රෝගී රටවල් බිහිවිය. ජාතීන් අතර පෙර තිබූ එකමුතුව නැතිවිය. එය ධනපති රටවලට ආයුධ වෙළඳාමට වෙළඳපොළක් බවට පත්විය. තම ලෝක ආධිපත්‍යයට අභියෝග කළ හැකි රටවල් නිර්මාණය වීම නවතා දැමිය හැකි විය. නිදසුනක් ලෙස භාරතය නිදහස ලබද්දි ඉන්දියාව සහ පකිස්ථානය ලෙස දෙකඩ විය. පසුව පකිස්ථානයේ නැගෙනහිර කොටස බංගලිදේශය නමින් වෙන්විය. ලංකාවේ තත්ත්වයද මෙයට සමානය. මෙරට සිංහල ජාතියට නොමැති
විශේෂ වරප්‍රසාද සුදු ආණ්ඩුව දෙමළ ජනතාවට ලබාදුන්නේය. ලංකාවේ ප්‍රථම වෛද්‍යවිද්‍යාලය ඇරඹුණේ කොළඹ නොව යාපනේය. රජයේ තනතුරුවලට සිංහලයෙකු නොවීම විශේෂ සුදුසුකමක් විය. මෙසේ ජාතීන් අතර අසමානතා ඇති කිරීම අප 30 වසරක් තිස්සේ විඳි ඛේදවාචකයට මුල් හේතුව විය. එය තවමත් නිමා නොවුවකි.
දෙවැන්න සුදු ආණුඩුවේ සටපකට උපාය දෙමළ නායකයින් අවබෝධකර නොගැනීම හෝ එය ආයුධයක් ලෙස පාවිච්චි කිරීමේ ආත්මාර්ථකාමී බවය. තමන්ට වරප්‍රසාද දුන්නේ තමන්ට ඇති ආදරකයට නොව සිය පටු අරමුණු ඉටුකර ගැනීමට බව අවබෝධකර ගැනීමට ඔවුන් අසමත්විය. එහෙයින් ඉංග්‍රීසි ආණ්ඩුව සුළු ජාතීන්ට ලබාදුන් විශේෂ වරප්‍රසාද නිදහසින් පසුද එසේම ලබාගැනීම දෙමළ නායකයින්ගේ අරමුණ විය. එහෙත් එය රටේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ආණ්ඩුවක් බිහිවූ විට ලද නොහැකි බව ඔවුන්ට අවබෝධ විය. ඒ නිසා වෙනම රාජ්‍යයක් තනා
ගැනීම වෙත ඔවුන් ගමන් කළේය. ලංකාව නිදහස ලබද්දී ද දෙමළ ජන නායකයෝ 50/50 ඉල්ලා සිටියේ මේ නිසාය. 1949 ෆෙඩරල් රාජ්‍යයක් වෙනුවෙන් පක්ෂයක් නිර්මාණය කළේ එහෙයිනි. ඒ වෙනම රාජ්‍යයක් වෙත යාමේ ආරම්භය වශයෙනි. 30 වසරක් මේ රටේ ගලා ගිය ලේ ගංගාවට ගිල්වාලූ ඊළාම්වාදී ත්‍රස්තයින්ට මව්පියන් වූයේ මෙකී සුදු ආණ්ඩුව සහ ජාතීවාදී දෙමළ නායකයෝය.
මෙසේ දෙමළ නායකයින් ගෙන ගිය ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ඊළාම් අරගලය උච්චස්ථානයට ආවේත් එය ජාත්‍යන්තර අවධානයට පාත්‍රවූයෙත් 1983 කළු ජූලිය සමගය. උතුරේදී කොටි විසින් හමුදා නිලධාරීන් 13දෙනෙකු මරාදැමීම සමග සමස්ත දකුණම දෙදරුම් කා ගියේය. ඊට පෙර ආසන්න ඉතිහාසයේ එවන් ඛේදවාචකයක් අත්දැක නොතිබීම එයට හේතු විය. තිස් වසරක් මේ රට විශාලා මහනුවරක් වී නොතිබෙන්නට එම තත්ත්වය අපටද මැනවින් අවබෝධකරගත හැකිවනු ඇත. (දැන් එක්සත් රාජධානීයේ හටගෙන ඇති මහ කැරලිකාරී තත්ත්වයට හේතු වූයේ එක් පුද්ගලයෙකුගේ මරණයයි.) එකල පැවති එජාප ආණ්ඩුව මෙය මහා ජාතිවාදී ගින්නක් දක්වා ඇවිල යාමට අවශ්‍ය පිදුරු පෙට්‍රල් දැමුවේය. එජාප මැරයින්1981 යාපනේ සංවර්ධන සභා ඡන්දය කොල්ලකෑම, යාපනේ පුස්තකාලය ගිනි තැබීම ඉන් කිහිපයකි. අනතුරුව දකුණේ එජාප මැරයින්ට අහිංසක දකුණේ දෙමළ ජනතාව මරා, ස්ත්‍රීන් දූෂණය කර, නේක වද බන්ධනවලට ලක්කර ඔවුන්ගේ දේපොළ කොල්ලකෑමට ඉඩදී ඒ තකතීරු උමතු ආණ්ඩුව නිහඬව සිටියේය. නැතහොත් ඒ මංකොල්ය නතර කිරීමට පොලිසිය නොයොදවා අනියමින් සහය දුන්නේය.
ඊළාම්වාදීන්ට මෙකී එජාප උමතු රංචුව කළ නිහීන අධම වැඩවල වීඩියෝ පිට රටවලට යවා ජාත්‍යන්තර අනුකම්පාව, ආධාර ඇතුව වෙනම රාජ්‍යයක් වෙනුවෙන් සටන් කරන්නට නව පෙරමුණක් නිර්මාණය කරගත හැකිවිය. ද්‍රවිඩ ජාතීවාදීන් මෙලෙස දකුණේ ජනතාව මංකොල්ල කෑ එජාප පිරිස සිය දේශපාලන අරමුණු වෙනුවෙන් උතුරේ දෙමළ ජනතාව සහ ජාත්‍යන්තරයට හඳුන්වා දුන්නේ සිංහල ජනතාව ලෙසය. මෙසේ සිංහල ජනතාව කෙරෙහි බද්ධ වෛරයක් දෙමළ සිත්හි ජනිත කරන්නට එජාපය කළ නිහීන ක්‍රියාව හේතුවිය. ආයුධ අතට ගත් ඒ කල්ලි අතරින් වැල්වැටිතුරේ වෙරළේ හොරබඩු ජාවාරම් කරමින් සිටි ප්‍රභාකරන් නමැති මැරයාට අනෙක් අය පරයා නැගී සිටිය හැකි වූ අතර එජාප ආණ්ඩුව සැපයූ ජාතීවාදී පෙට්‍රල්වලින් ඔහුට වසර 30ක් රට ලේ ගංගාවක් කළ හැකි විය. අදටත් සිංහලයා පිළිබඳ දෙමළ ජනතාව සහ ජාත්‍යන්තරය තුළ ඇති වැරදි ආකල්පවල වැඩි වගකීමක් ගතයුත්තේ එජාපයයි. මන්ද ලංකාවේ ත්‍රස්ත අරගලය මහා පරිමාණයෙන් ව්‍යාප්ත
වීමෙහිලා ආරම්භය වූයේ 1983 කළු ජූලිය හෙයිනි. අද අප මුහුණදී ඇති එක් ප්‍රධාන අභියෝගයක් වන්නේ 1983 නිහීන ලෙස හැසිරුණේ සිංහලයින් නොව එක්තරා පක්ෂයක අන්ධ භක්තිකයින් රැළක් බව දෙමළ ජනතාවට ඒත්තු ගැන්වීමයි.
ඇතම් අරික්කාල් මාක්ස්වාදීන් සහ ඊළාම්වාදීන් තුන්වේලට ජප කිරීම නිසා (ගොබෙල්ස් තියරිය අනුව) දැන් නම් ඇත්තම යැයි සිතන 56 සිංහල රාජ්‍ය භාෂාව කිරීම මෙහිලා බලපෑවේ ඉතාම අඩුවෙනි. එසේ බලපෑවේද එය අසාධාරණයකැයි දෙමළ ජාතීවාදී නායකයින් පැවසීම සහ ඉන් ජාතිවාදය ඇවිස්සීම නිසාය. සිංහලය රාජ්‍ය භාෂාව කළේ දෙමළ බසට විරුද්ධව නොව ඉංග්‍රීසි පාලකයින් සිංහලය නොකතා හැරීම නිසා සිදුවූ අඩුව සපිරීමටය. අනෙක් අතට ඒ නිසා මුස්ලිම් ජනතාවට නොමැති විශේෂ ප්‍රශ්නයක් දෙමළ ජනතාවට ඇතිවිය නොහැකිය. එපමණක් නොව සිංහලය වනාහි 1815 තෙක් වසර දෙදහස් ගණනක් ලංකාවේ රජ බස විය. එහි ඒ නිල තත්ත්වය අහිමිවූයේ ශතවර්ෂ එකහමාරකට අඩු කාලයක් පමණි. 56 සිදුවූයේ නැවත සිංහලයට හිමිවී තිබූ තත්ත්වය ලබාදීම මිස නව වරප්‍රසාදයක් ලබාදීම නොවේ. අනෙක් අතට 56 සිංහල රාජ්‍ය භාෂාව කිරීම නම් හේතුව, එකී හේතුව ඉවත් කළ විට ඵලය එනම් ත්‍රස්තවාදය කෙළවර විය යුතුය. එහෙයින් රජය කල යුත්තේ බැදිවල නොයා සිංහල දෙමළ සහෝදරත්වය ඇති කිරීමේ සංග්‍රාමය, හදවත් යා කිරීමේ සංග්‍රාමය ඇරඹීමයි.
මේ සඳහා රජය ගෙන ඇති පියවර සම්පූර්ණයෙන් පළදරා ඇතැයි කිව නොහැකි වුවද යාපනේ පුස්තකාලය නැවත ගොඩනැංවීම, ඊළාම්වාදය ප්‍රතික්ෂේප කළ දෙමළ නායකත්වය පක්ෂයේ ඉහළ තනතුරුවලට ගෙන ඒම, උතුරේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ස්ථාපිත කිරිම, මහා පරිමාණ සංවර්ධන ව්‍යාපෘති උතුරට ගෙන යාම සාධනීය වෙයි. මේවා කරන අතරතුර රජය සිංහල දෙමළ සහෝදරත්වය, සුදු අධිරාජ්‍යවාදීන් මෙරටට බෝවීමට පෙර තිබූ තත්ත්වයට පත්කළ යුතුය. ඒ වෙනුවෙන් කළ හැකි, කළ යුතු සියල්ල කළ යුතුමය. අප සතුරන් නොව අසල්වැසි සහෝදරයින්ය යන හැඟීම ඇති කළ යුතුය. දෙමළ ජනතාවට අවැසි ඊනියා කාල්මාක්ස්ලාගේ අනුකම්පාව නොව ආදරයේ, ගෞරවයේ, සහෝදරත්වයේ හස්තයයි. එවිට අප,තර විශ්වාස දළුලා වැඩෙනු ඇත. නව ලොව අභියෝගවලට මුහුණදිය හැක්කේත් සෞභග්‍ය කරා ළංවිය හැක්කේත් වෙන්ව නොව එක්ව සිටීමෙන් බව අවබෝධ වනු ඇත. උතුරේ එක් වැසියෙකු වෙනුවෙන් ඒ කාර්යය දකුණේ එක් වැසියෙකුට කළ හැකි නම් සුද්දා අපට දායාද කළ ඉන්පසු ජාතික දේහය පුරා ඔඩුදුවා ගොස් දැන් මදක් සමහන්ව ඇති මහා විසාදිය අප මව්බිමෙන් තුරන්ව යනු ඇත.
No comments:
Post a Comment